«پسته» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «پسته» در غزلیات حافظ شیرازی
- زنهار از آن عبارت شیرین دلفریب
گویی که پسته تو سخن در شکر گرفت - گر چه از کبر سخن با من درویش نگفت
جان فدای شکرین پسته خاموشش باد - جایی که یار ما به شکرخنده دم زند
ای پسته کیستی تو خدا را به خود مخند - ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند - بگشا پسته خندان و شکرریزی کن
خلق را از دهن خویش مینداز به شک - سعدی شیرازی
- «پسته» در غزلیات سعدی شیرازی
- خود هنوزت پسته خندان عقیقین نقطه ایست
باش تا گردش قضا پرگار مینایی کشد - شکرین پسته دهانی به تفرج بگذشت
که چه گویم نتوان گفت که چون زیبا بود - دو تن در جامه ای چون پسته در پوست
برآورده دو سر از یک گریبان - در هیچ بوستان چو تو سروی نیامدست
بادام چشم و پسته دهان و شکرسخن - طوطی شکر شکستن دیگر روا ندارد
گر پسته ات ببیند وقتی که در کلامی - مولوی
- «پسته» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای تو نگار خانگی خانه درآ از این سفر
پسته لعل برگشا تا نشود گران شكر - ز یكی پسته دهانی صنمی بسته دهانم
چو برویید نباتش چو شكر بست زبانم - هیچ باشد كه رسد آن شكر و پسته من
نقل سازد جهت این جگر خسته من - مهر بر آن شكر و پسته منه
مهر بر این چاكر پیوست نه - از جان و جهان رسته چون پسته دهان بسته
دمها زده آهسته زان راز كه گفتستی - شكر به پیش تو آمد كه برگشای دهان را
چرا ز دعوت شكر چو پسته بسته دهانی - «پسته» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «پسته» در شاهنامه فردوسی