غزل شماره ۱۵۱
چون نظر بر روى جانان اوفتاد
آتشى در خرمن جان اوفتاد
روى جان ديگر نبيند تا ابد
هر که او در بند جانان اوفتاد
ذره اى خورشيد رويش شد پديد
ولوله در جن و انسان اوفتاد
جان انس از شوق او آتش گرفت
پس از آنجا در دل جان اوفتاد
کرد تاوان بى رخ او آفتاب
لاجرم در قيد تاوان اوفتاد
هر که مويى سرکشيد از عشق او
بى سر آنجا چون گريبان اوفتاد
هر کجا نقش نگارى پاى بست
تا ابد در دست رضوان اوفتاد
وانکه را رنگى و بويى راه زد
در حجاب سخت خذلان اوفتاد
چون وصالش دانه اى بر دام بست
مرغ دل در دام هجران اوفتاد
بى سر و بن ديد عاشق راه او
بى سر و بن در بيابان اوفتاد
راز عشقش عالمى بى منتهاست
ظن مبر کين کار آسان اوفتاد
تا به کلى بر نخيزى از دو کون
محرم اين راز نتوان اوفتاد
چون رهى بس دور و بس دشوار بود
لاجرم عطار حيران اوفتاد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده