شماره ٢٣٢: چو چينى شدم محو نازک ادائى

غزلستان :: بيدل دهلوی :: غزليات - بخش نهم

افزودن به مورد علاقه ها
چو چينى شدم محو نازک ادائى
زمو خط کشيدم بشهرت نوائى
فغان داغ دل شد زبى دست و پائى
فسرد آتشم اى طپيدن کجائى
بآن اوج اقبال از بيکسيها
که دارد مگس بر سر من همائى
پرافشان شوقم خروشى است طوقم
گرفتارم اما بقدر رهائى
کباب وصالم خرابست حالم
زغم چون ننالم فغان از جدائى
نشد آخر از خون صيد ضعيفم
سرانگشت پيکان تيرت حنائى
ترى نيست در چشمه زندگانى
زخجلت نم جبهه دارم گدائى
فناساز ديدار کرد از غبارم
نگه شد سراپايم از سرمه سائى
تکلف مکن ساز تقليد عنقا
زعالم برا تا برنگم برائى
ببالد هوس در دل ساده لوحان
کند عکس در آئينه خودنمائى
درين کارگاه هلاکت تماشا
چه بافد شب و روز جز کربلائى
نه آهنگ شوقى نه پرواز ذوقى
به بکياريم گشت بيمدعائى
هوائى نشد دستگير غبارم
زمينم فرو برد از بيعصائى
بساز خموشى شدم شهره (بيدل)
دو بالا زد آهنگم از بينوائى



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید