قائد تقدير
کرد آسيا ز آب، سحرگاه باز خواست
کاى خودپسند، با منت اين بدسرى چراست
از چيره دستى تو، مرا صبر و تاب رفت
از خيره گشتن تو، مرا وزن و قدر کاست
هر روز، قسمتى ز تنم خاک ميشود
وان خاک، چون نسيم بمن بگذرد، هباست
آسوده اند کارگران جمله، وقت شب
چون من که ديده اى که شب و روز مبتلاست
گرديدن است کار من، از ابتداى کار
آگه نيم کزين همه گردش، چه مدعاست
فرسودن من از تو بدينسان، شگفت نيست
اين چشمه فساد، ندانستم از کجاست
زان پيشتر که سوده شوم پاک، باز گرد
شايد که بازگشت تو، اين درد را دواست
با اين خوشي، چرا به ستم خوى کرده اى
آلودگي، چگونه درين پاکى و صفاست
در دل هر آنچه از تو نهفتم، شکستگى است
بر من هر آنچه از تو رسد، خوارى و جفاست
بيهوده چند عرصه بمن تنگ ميکنى
بهر گذشتن تو بصحرا، هزار جاست
خنديد آب، کين ره و رسم از من و تو نيست
ما رهرويم و قائد تقدير، رهنماست
من از تو تيره روزترم، تنگدل مباش
بس فتنه ها که با تو نه و با من آشناست
لرزيده ام هميشه ز هر باد و هر نسيم
هرگز نگفته ام که سموم است يا صباست
از کوه و آفتاب، بسى لطمه خورده ام
بر حالم، اين پريشى و افتادگى گواست
همواره جود کردم و چيزى نخواستم
طبعم غنى و دوستيم خالى از رياست
بس شاخه کز فتادگيم بر فراشت سر
بس غنچه کز فروغ منش رونق و ضياست
ز الودگي، هر آنچه رسيدست شسته ام
گر حله يمانى و گر کهنه بورياست
از رود و دشت و دره گذشتيم هزار سال
با من نگفت هيچکسي، کاين چه ماجراست
هر قطره ام که باد پراکنده ميکند
آن قطره گاه در زمى و گاه در سماست
سر گشته ام چو گوي، ز روزى که زاده ام
سرگشته ديده ايد که او را نه سر، نه پاست
از کار خويش، خستگيم نيست، زان سبب
کاز من هميشه باغ و چمن را گل و گياست
قدر تو آن بود که کنى آرد، گندمى
ور نه بکوهسار، بسى سنگ بى بهاست
گر رنج ميکشيم چه غم، زانکه خلق را
آسودگى و خوشدلى از آب و نان ماست
آبم من، ار بخار شوم در چمن، خوش است
سنگى تو، گر که کار کنى بشکنى رواست
چون کار هر کسى به سزاوار داده اند
از کارگاه دهر، همين کارمان سزاست
با عزم خويش، هيچيک اين ره نميرويم
کشتي، مبرهن است که محتاج ناخداست
در زحمتيم هر دو ز سختى و رنج، ليک
هرچ آن بما کنند، نه از ما، نه از شماست
از ما چه صلح خيزد و جنگ، اين چه فکر تست
در دست ديگريست، گر آب و گر آسياست
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده