بروى عالم آرا گر نقاب زلف در پيچد
بياض صفحه کافور را در مشک تو پيچد
گهى چون طفل اشک من در آغوش نگه غلطد
گهى چون سبزه مژگان بدامان نظر پيچد
اگر گويم ززلف خود رهائى ده دل ما را
چو زلف خود سر هر موز صد جا بيشتر پيچد
بگاه خنده شکر ريزد از چاک دل گوهر
بوقت خامشى موج گهر را در شکر پيچد
نخيزم چون غبار از راه او (بيدل) که مى ترسم
عنان تو سن ناز از طريق مهر در پيچد