«ساری» در غزلستان
- مولوی
- «ساری» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- فردوسی
- «ساری» در شاهنامه فردوسی
- ز ساری و آمل برآمد خروش
چو دریای سبز اندر آمد به جوش - به ساری به زاری برآرند هوش
تو از خون به کش دست و چندین مکوش - بفرمودشان تا به ساری برند
به غل و به مسمار و خواری برند - چو گردان سوی کینه بشتافتند
به ساری سران آگهی یافتند - چو آرد به نزدیک ساری رمه
به دستان سپارم شما را همه - چو از آفرینش بپرداختند
نوندی ز ساری برون تاختند - همه بستگان را به ساری بماند
بزد نای رویین و لشکر براند - چو گشواد فرخ به ساری رسید
پدید آمد آن بندها را کلید - یکی اسپ مر هر یکی را بساخت
ز ساری سوی زابلستان بتاخت - همی باسمان شد به پر عقاب
به زاری به ساری فتاد اندر آب - ز گرگان بخ ساری و آمل شدند
به هنگام آواز بلبل شدند - چنین تا به شهر بزرگان رسید
ز ساری و آمل به گرگان رسید - همان عهد ساری و آمل نوشت
که بد مرز منشور او چون بهشت - به آمل پرستندگان تواند
به ساری همه بندگان تواند