«جهانگیر» در غزلستان
- فردوسی
- «جهانگیر» در شاهنامه فردوسی
- ز مهراب گرد آوریده پیام
به نزد سپهبد جهانگیر سام - چنین گفت کان فر آزادگان
جهانگیر گودرز کشوادگان - چنین گفت کای نامداران من
جهانگیر و خنجر گزاران من - جهانگیر چون طوس نوذر مباد
چنو پهلوان پیش لشکر مباد - کجا بیژن و گیو آزادگان
جهانگیر گودرز کشوادگان - بدانید کین شیر دل رستمست
جهانگیر و از تخمه‌ی نیرمست - که بر شهر داور بد او پادشا
جهانگیر و فرزانه و پارسا - ز بهر جهانگیر شاه کیان
ببستند گردان گیتی میان - کیان زاده گفت ای جهانگیر شاه
نبینی که بابم شد اکنون تباه - پس آنگاه گفت ای جهانگیر شاه
برو کینه‌ی باب من بازخواه - بدو گفت جاماسپ کای راست‌گوی
جهانگیر و کنداور و نیک‌خوی - ز کوه اندر آمد سپاه بزرگ
جهانگیر اسفندیار سترگ - همی خواندندش خداوند رخش
جهانگیر و شیراوژن و تاج‌بخش - گریزان همه شهر و گریان شده
ز سوک جهانگیر بریان شده - پدرت آن جهانگیر لشکر فروز
نه تابوت را شد سوی نیمروز - فراوان ز ایرانیان کشته شد
جهانگیر را روز برگشته شد - ز اسکندر فیلقوس بزرگ
جهانگیر و با کینه‌جویان سترگ - پس آمد سکندر سوی قادسی
جهانگیر تا جهرم پارسی - سماعیل چون زین جهان درگذشت
جهانگیر قحطان بیامد ز دشت - جهانگیر با لشکری راه‌جوی
ز جده سوی مصر بنهاد روی - چو بشنید کامد ز راه حرم
جهانگیر پیروز با باد و دم - ترا بخشم و نیز دارم سپاس
تو باشی جهانگیر و نیکی‌شناس - به راه اندرون نیز آژیر بود
که با او سپاه جهانگیر بود - چو دیدند گفتندش ای پادشا
جهانگیر و روشن‌دل و پارسا - جهانگیر شد تابنزد پدر
نهانش پر ازدرد وخسته جگر - ز لشکر گزین کرد بهرام شیر
سپاهی جهانگیر وگرد دلیر - بتنها تن او یکی لشکرست
جهانگیر و بیدار و کنداورست - الا ای سوار سپهبد تنا
جهانگیر و ناباک و شیر اوژنا