«کابلستان» در غزلستان
- فردوسی
- «کابلستان» در شاهنامه فردوسی
- پرستندگان را سوی گلستان
فرستد همی ماه کابلستان - سپهبد خرامید تا گلستان
بر امید خورشید کابلستان - چنان ماه بیند به کابلستان
چو سرو سهی بر سرش گلستان - چو کابلستان را بخواهد بسود
نخستین سر من بباید درود - برید این به گنجور دستان دهید
به نام مه کابلستان دهید - نهفته همه گنج کابلستان
بکوشم رسانم به زابلستان - چنان شاد شد شاه کابلستان
ز پیوند خورشید زابلستان - همه کابلستان شد آراسته
پر از رنگ و بوی و پر از خواسته - نخست آنکه با ماه کابلستان
شود جفت خورشید زابلستان - چنان شاد شد شاه کابلستان
ز پیوند خورشید زابلستان - شه کابلستان گرفت آفرین
چه بر سام و بر زال زر همچنین - یکی جشن کردند در گلستان
ز زاولستان تا به کابلستان - ز قنوج تا مرز کابلستان
همان تا در بست و زابلستان - چو شد تافته شاه زابلستان
برفتند گردان کابلستان - پس اندر دلیران زاولستان
برفتند با شاه کابلستان - تو دانی که دستان به زابلستان
به جایست با شاه کابلستان - گله هرچ بودش به زابلستان
بیاورد لختی به کابلستان - که یاد آمدش بوم زابلستان
بیاراسته تا به کابلستان - بزرگان و شیران زابلستان
همه نامداران کابلستان - کز ایدر به نزدیک دستان شوید
به نزد مه کابلستان شوید - چه باید مرا جنگ زابلستان
وگر جنگ ایران و کابلستان - ز بهمن رسد بد به زابلستان
بپیچند پیران کابلستان - چو هنگام باژ آمد آن بستدند
همه کابلستان بهم بر زدند - ز خواری شوم سوی زابلستان
بنالم ز سالار کابلستان - خروشی برآمد ز زابلستان
ز بدخواه وز شاه کابلستان - ز کابلستان تا به زابلستان
زمین شد به کردار غلغلستان - چو آگاه شد شاه کابلستان
ازان نامداران زابلستان - شهنشاه ایران و زابلستان
ز قنوج تا مرز کابلستان - هم او مرزبان بد بزابلستان
ببست و بغزنین و کابلستان