«لهراسپ» در غزلستان
- فردوسی
- «لهراسپ» در شاهنامه فردوسی
- چو لهراسپ بنشست بر تخت داد
به شاهنشهی تاج بر سر نهاد - گرانمایه لهراسپ آرام یافت
خرد مایه و کام پدرام یافت - به شبگیر لهراسپ آگاه شد
غمی گشت و شادیش کوتاه شد - بدیشان بدی جان لهراسپ شاد
وزیشان نکردی ز گشتاسپ یاد - که گشتاسپ را سر پر از باد بود
وزان کار لهراسپ ناشاد بود - بفرمود لهراسپ تا مهتران
برفتند چندی ز لشکر سران - چو تنها شوم ننگ دارم همی
ز لهراسپ دل تنگ دارم همی - به جایی شوم که نیابند نیز
به لهراسپ مانم همه مرز و چیز - چو بشنید لهراسپ با مهتران
پذیره شدش با سپاهی گران - ورا تنگ لهراسپ در برگرفت
بدان پوزش آرایش اندر گرفت - به کاوسیان بود لهراسپ شاد
همیشه ز کیخسروش بود یاد - فرستاد لهراسپ چندی مهان
به جستن گرفتند گرد جهان - نکوهش از آن بهر لهراسپ بود
غم و رنج تن بهر گشتاسپ بود - تو باشی بدین بد مرا دستگیر
ببخشای بر جان لهراسپ پیر - همی گفت لهراسپ و فرخ زریر
شدند از تن و جان گشتاسپ سیر - به لهراسپ گویم که نیم جهان
تو داری به آرام و گنج مهان - بدو گفت لهراسپ کای پر خرد
مبادا که جان جز خرد پرورد - بدو گفت لهراسپ کای راست‌گوی
کرا ماند این مرد پرخاشجوی - چو بشنید لهراسپ بگشاد چهر
بران مرد رومی بگسترد مهر - به قیصر ز لهراسپ پیغام داد
که گر دادگر سر نه پیچد ز داد - پر اندیشه بنشست لهراسپ دیر
بفرمود تا پیش او شد زریر - زریر ستوده به لهراسپ گفت
که این راز بیرون کشیم از نهفت - بدو شادمان گشت لهراسپ شاه
مر او را نشاند از بر تخت و گاه - چو لشکر بدیدند گشتاسپ را
سرافرازتر پور لهراسپ را - بدانست قیصر که گشتاسپ اوست
فروزنده‌ی جان لهراسپ اوست - چو بشنید لهراسپ کامد زریر
برادرش گشتاسپ آن نره شیر - بدو گفت لهراسپ کز من مبین
چنین بود رای جهان آفرین - چو گشتاسپ را داد لهراسپ تخت
فرود آمد از تخت و بربست رخت - سرنامداران ایران سپاه
گرانمایه فرزند لهراسپ شاه - گزین و مهین پور لهراسپ شاه
خداوند جیش و نگهدار گاه - پس شاه لهراسپ گشتاسپ شاه
نگهبان گیتی سزاوار گاه - ز پس گفت داننده جاماسپ را
چه گویم کنون شاه لهراسپ را - که آید فرود او کنون در بهشت
که من سوی لهراسپ نامه نوشت - ترا تا سپه داد لهراسپ شاه
و گشتاسپ را داد تخت و کلاه - بخواند آن جهاندیده جاماسپ را
کجا بیش دیدست لهراسپ را - فرستادم این پیر جاماسپ را
که دستور بد شاه لهراسپ را - ندید اندرون شاه گشتاسپ را
پرستنده‌یی دید و لهراسپ را - به بلخ اندرونست لهراسپ شاه
نماندست از ایرانیان و سپاه - ز کهرم چو لهراسپ آگاه شد
غمی گشت و با رنج همراه شد - چو توران سپاه اندر آمد به تنگ
بپوشید لهراسپ خفتان جنگ - چو لهراسپ اندر میانه بماند
به بیچارگی نام یزدان بخواند - که این نامور شاه لهراسپ است
که پورش جهاندار گشتاسپ است - چنین تا به نزدیک گشتاسپ شد
به آگاهی درد لهراسپ شد - شهنشاه لهراسپ را پیش بلخ
بکشتند و شد بلخ را روز تلخ - چو لهراسپ شاه آن پرستنده مرد
که ترکان بکشتندش اندر نبرد - براندیش کان پیر لهراسپ را
پرستنده و باب گشتاسپ را - همان شاه لهراسپ با پیر سر
همه بلخ ازو گشت زیر و زبر - بریزم ز تن خون ارجاسپ را
شکیبا کنم جان لهراسپ را - بخواهیم ازو کین لهراسپ شاه
همان کین چندین سر بیگناه - به قلب اندرون شاه گشتاسپ بود
روانش پر از کین لهراسپ بود - به لشکر گه آمد که ارجاسپ بود
که ریزندها خون لهراسپ بود - ز لهراسپ وز کین فرشیدورد
ازان نامداران روز نبرد - چو از تن ببرم سر ارجاسپ را
درخشان کنم جان لهراسپ را - بریده سر شاه ارجاسپ را
جهاندار و خونیز لهراسپ را - ازو جاودان کام گشتاسپ شاد
به مینو همه یاد لهراسپ باد - فلک روشن از تاج گشتاسپ باد
زمین گلشن شاه لهراسپ باد - مرا گفت چون کین لهراسپ شاه
بخواهی به مردی ز ارجاسپ شاه - بخواند آن زمان شاه جاماسپ را
همان فال گویان لهراسپ را - بدیدی همی تیغ ارجاسپ را
فگندی به خون پیر لهراسپ را - چه مایه جهان داشت لهراسپ شاه
نکردی گذر سوی آن بارگاه - ز لهراسپ دارد همانا نژاد
پی او برین بوم فرخنده باد - که لهراسپ بد پور اورند شاه
که او را بدی از مهان تاج و گاه - به لهراسپ از بند من بد رسید
شد از ترک روی زمین ناپدید - وزو شاه کیخسرو پاک و راد
که لهراسپ را تاج بر سر نهاد - که لهراسپ را شاه بایست خواند
ازو در جهان نام چندین نماند - پدرم آمد و کین لهراسپ خواست
ز کشته زمین کرد با کوه راست - برین هم نشان تا به لهراسپ شد
وزو همچنان تا به گشتاسپ شد - چهارم سخن کین ارجاسپ بود
که ریزنده خون لهراسپ بود