«مازندران» در غزلستان
- فردوسی
- «مازندران» در شاهنامه فردوسی
- سوی گرگساران و مازندران
همی راند خواهم سپاهی گران - نه سگسار ماند نه مازندران
زمین را بشوید به گرز گران - وزان گرگساران جنگ آوران
وزان نره دیوان مازندران - ز مازندران هدیه این ساختی
هم از گرگساران بدین تاختی - بشد آب گردان مازندران
چو من دست بردم به گرز گران - به سگسار مازندران بود سام
فرستاد نوذر بر او پیام - همی گنج بیرنج بگزایدش
چراگاه مازندران بایدش - چنین گفت کز شهر مازندران
یکی خوشنوازم ز رامشگران - که مازندران شهر ما یاد باد
همیشه بر و بومش آباد باد - دل رزمجویش ببست اندران
که لشکر کشد سوی مازندران - ز مازندران یاد هرگز نکرد
نجست از دلیران دیوان نبرد - ابا لشکر گشن و گرز گران
نکردند آهنگ مازندران - همان از منوچهر و از کیقباد
که مازندران را نکردند یاد - اگر کس نمانم به مازندران
وگر بر نهم باژ و ساو گران - همی برتری را بیاراستی
چراگاه مازندران خواستی - بشد تا در شهر مازندران
ببارید شمشیر و گرز گران - سپرد آنچ دید از کران تا کران
به ارژنگ سالار مازندران - همی گفت خرم زیاد آنک گفت
که مازندران را بهشتیست جفت - چو ارژنگ بشنید گفتار اوی
سوی شاه مازندران کرد روی - خبر شد سوی شاه مازندران
دلش گشت پر درد و سر شد گران - بگویش که آمد به مازندران
بغارت از ایران سپاهی گران - چو شب روز شد شاه و جنگآوران
نهادند سر سوی مازندران - بیایم کنون با سپاهی گران
ببرم پی او ز مازندران - کسی کاو گراید به گرز گران
گشایندهی شهر مازندران - کنون گردن شاه مازندران
همه خرد بشکن بگرز گران - چگونه کشیدی به مازندران
کمند کیانی و گرز گران - پیاده شوم سوی مازندران
کشم ببر و شمشمیر و گرز گران - که در دشت مازندران یافت خوان
می و جام، با میگسار جوان - من این تخت و این تاج و گرز گران
بگردانم از شاه مازندران - ز بزگوش تا شاه مازندران
رهی زشت و فرسنگهای گران - به مازندران آتش افروختند
به هر جای شمعی همی سوختند - در شهر مازندران است گفت
که از شب دو بهره نیارند خفت - همه برکشیدند گرز گران
پراگنده در شهر مازندران - نه کهتر نه برتر منش مهتران
نبینند نیزم به مازندران - شود نزد سالار مازندران
کند دلش بیدار و مغزش گران - بدو گفت رستم که مازندران
سپارم ترا از کران تا کران - ترا زین سپس بینیازی دهم
به مازندران سرفرازی دهم - همی شاه مازندران را ز گاه
بباید ربودن فگندن به چاه - نشست از بر تخت مازندران
ابا رستم و نامور مهتران - پذیره شدن را سپاه گران
دلیران و شیران مازندران - همانجا بمان تاج مازندران
بدین بارگاه آی چون کهتران - وگر گاه مازندران بایدت
مگر زین نشان راه بگشایدت - بدان شهر بد شاه مازندران
هم آنجا دلیران و کندآوران - منم شاه مازندران با سپاه
بر اورنگ زرین و بر سر کلاه - به زین اندر افگند گرز گران
چو آمد به نزدیک مازندران - برون آمد از شهر مازندران
سرش گشته بد زان سخنها گران - چو بشنید سالار مازندران
ز گردان گزین کرد چندی سران - ز مازندران هرچ دید و شنید
همه کرد بر شاه ایران پدید - یکی شد بر شاه مازندران
بگفت آنچ دید از کران تا کران - سواری که نامش کلاهور بود
که مازندران زو پر از شور بود - پذیریم از شهر مازندران
ببخشیم بر کهتر و مهتران - چو رستم ز مازندران گشت باز
شه اندر زمان رزم را کرد ساز - مرا دید چون شاه مازندران
به گردن برآورده گرز گران - یکی نامداری ز مازندران
به گردن برآورده گرز گران - نه برخاست از جای سنگ گران
میان اندرون شاه مازندران - دلیران و گردان مازندران
به خیره فرو ماندند اندران - به یک هفته با ویژگان می به چنگ
به مازندران کرد زان پس درنگ - بفرمود سالار مازندران
به یکسر سپاه از کران تا کران - به مازندران دارد اکنون امید
چنین دادمش راستی را نوید - ازان سو که بد شاه مازندران
بشد پیلتن با سپاهی گران - که تا زنده باشد به مازندران
پرستش کنندش همه مهتران - ازان پس تهمتن یکی نیزه خواست
سوی شاه مازندران تاخت راست - سراپردهی شهریار و سران
کشیدند بر دشت مازندران - به گیتی خبر شد که کاووس شاه
ز مازندران بستد آن تاج و گاه - سر آمد کنون رزم مازندران
به پیش آورم جنگ هاماوران - زمین را ببخشید بر مهتران
چو باز آمد از شهر مازندران - ترا گر سزا بودی ایران بدان
نیازت نبودی به مازندران - کشیدی سپه را به مازندران
نگر تا چه سختی رسید اندران - گشایندهی بند هاماوران
ستانندهی مرز مازندران - فراموش کردی ز هاماوران
وزان کار دیوان مازندران - شنیدم که در جنگ مازندران
چه کرد آن دلاور به گرز گران - که در جنگ مازندران داشتی
به نخچیر بر شیر بگذاشتی - ز بزگوش و سگسار و مازندران
کس آریم با گرزهای گران - ز کاوس در جنگ هاماوران
به تنها برفتم به مازندران - اگر من نرفتی به مازندران
به گردن برآورده گرز گران - رسیدم به دیوان مازندران
به رزم سواران هاماوران - صد از گنج مازندران بارکن
وزو بیشتر بار دینار کن