«آشیان» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «آشیان» در غزلیات حافظ شیرازی
- رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست - حیف است طایری چو تو در خاکدان غم
زین جا به آشیان وفا می فرستمت - سزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم
طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد - سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر
آشیان در شکن طره شمشاد نکرد - چگونه باز کنم بال در هوای وصال
که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق - برو این دام بر مرغی دگر نه
که عنقا را بلند است آشیانه - سعدی شیرازی
- «آشیان» در غزلیات سعدی شیرازی
- سعدی به قدر خویش تمنای وصل کن
سیمرغ ما چه لایق زاغ آشیان توست - ای مرغ به دام دل گرفتار
بازآی که وقت آشیانست - چنان به دام تو الفت گرفت مرغ دلم
که یاد می نکند عهد آشیان ای دوست - همای شخص من از آشیان شادی دور
چو مرغ حلق بریده به خاک بر می گشت - ما را نمی برازد با وصلت آشنایی
مرغی لبقتر از من باید هم آشیانت - محبت با کسی دارم کز او باخود نمی آیم
چو بلبل کز نشاط گل فراغ از آشیان دارد - کبوتری که دگر آشیان نخواهد دید
قضا همی بردش تا به چنگ باز آید - هیهات که چون تو شاهبازی
تشریف دهد به آشیانم - نمی دانستم از بخت همایون
که سیمرغی فتد در آشیانم - صوفی چگونه گردد گرد شراب صافی
گنجشک را نگنجد عنقا در آشیانه - گر این روش که تو طاووس می کنی رفتار
نه برج من که همه عالم آشیان داری - خیام نیشابوری
- «آشیان» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «آشیان» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- بخشد بت نهانی هر پیر را جوانی
زان آشیان جانی اینست ارغوان را - معاذالله كه مرغ جان قفص را آهنین خواهد
معاذالله كه سیمرغی در این تنگ آشیان باشد - گویند جان پاك از این آشیان خاك
با پر عشق برنپرد بر هوا دروغ - اگر چه مرغ ضعیفی بجوی شاخ بلند
بر این درخت سعادت كه آشیان كردیم - شش جهت است این وطن قبله در او یكی مجو
بی وطنی است قبله گه در عدم آشیانه كن - می رسد هر جنس مرغی در بهار از گرمسیر
همچو مهمان سرسری می سازد این جا آشیان - هر كه بر وی آن لبان صحرا نشد
او نه صحرا داند و نی آشیان - بجز به حلقه عشاق روزگار مبر
بجز به كوی خرابات آشیانه مكن - چو گفتهست انصتو ای طوطی جان
بپر خاموش و رو تا آشیانه - خود آن كه قاف همچو سیمرغ
كردهست به كویش آشیانه - جذبه حق یك رسن تافت ز آه تو و من
یوسف جان ز چاه تن رفت به آشیانهای - خواطر چون سوارانند و زوتر زی وطن آیند
و یا بازان و زاغانند پس در آشیانستی - «آشیان» در دیوان شمس - رباعیات مولوی