«اورمزد» در غزلستان
- فردوسی
- «اورمزد» در شاهنامه فردوسی
- بیامد بر شاه شیر اورمزد
کجا زو گرفتی شهنشاه پزد - کنون این جهانجوی نزد منست
که فرخ نژاد اورمزد منست - همان اورمزد و مه و روز مهر
بشوید به آب خرد جان و چهر - چو نرسی و چون اورمزد بزرگ
چو آرش که بد نامدار سترگ - ورا نام شاپور کرد اورمزد
که سروی بد اندر میان فرزد - چنین تا برآمد برین هفت سال
ببود اورمزد از جهان بی‌همال - نهان اورمزد از میان گروه
بیامد کز آموختن شد ستوه - دوان اورمزد از میانه برفت
به پیش جهاندار چون باد تفت - ز پشت منست این و نام اورمزد
درخشنده چون لاله اندر فرزد - ترا روزگار اورمزد آن بود
که خشنودی پاک یزدان بود - دگر شارستان اورمزد اردشیر
هوا مشک بوی و به جوی آب شیر - بفرمود تا رفت پیش اورمزد
بدو گفت کای چون گل اندر فرزد - سر گاه و دیهیم شاه اورمزد
بیارایم اکنون چو ماه اورمزد - چو بنشست شاه اورمزد بزرگ
به آبشخور آمد همی میش و گرگ - شب اورمزد آمد و ماه دی
ز گفتن بیاسای و بردار می - دوان شد به بالینش شاه اورمزد
به رخشانی لاله اندر فرزد - چو بر گاه رفت اورمزد بزرگ
ز نخچیر کوتاه شد چنگ گرگ - بدو گفت شاپور شاه اورمزد
که رخشان بدی همچو ماه اورمزد - بدین کار پاداش نزد منست
بهار شما اورمزد منست - چو این نامه آرند نزد شما
که فرخنده باد اورمزد شما - همه بدسگالان به نزد تواند
به بهرام روز اورمزد تواند