«زابل» در غزلستان
- فردوسی
- «زابل» در شاهنامه فردوسی
- همه کابل و زابل و مای و هند
ز دریای چین تا به دریای سند - ز زابل به کابل رسید آن زمان
گرازان و خندان و دل شادمان - برون رفت مهراب کابل خدای
سوی خیمه‌ی زال زابل خدای - که زال سپهبد بکابل نبود
سراپرده‌ی شاه زابل نبود - ترا بویه‌ی دخت مهراب خاست
دلت راهش سام زابل کجاست - سپاهی ز گردان پرخاشجوی
ز زابل به آمل نهادند روی - چو گشواد نزدیک زابل رسید
پذیره شدش زال زر چون سزید - چهارم چو مهراب کابل خدای
که دستور شاهست و زابل خدای - بر آن برنهادند یکسر که گیو
به زابل شود نزد سالار نیو - سواران زابل شنیدند نای
برفتند با ترگ و جوشن ز جای - مگر با سواران بسیارهوش
ز زابل برانی برآری خروش - بباید که نزدیک رستم شوی
به زابل نمانی و گر نغنوی - سپاهی برفتند با پهلوان
ز زابل هم از کابل و هندوان - تهمتن چو بشنید زو رفت هوش
ز زابل به زاری برآمد خروش - به زابل نفرمود ما را درنگ
نه با نامداران این بوم جنگ - شکسته شود نام دستان سام
ز زابل نگیرد کسی نیز نام - دو پهلو برآشفته از خشم بد
نخستین ازان بد به زابل رسد - سپه رفت و بهمن به زابل بماند
به مژگان همی خون دل برفشاند - به زابل فرستی به کشتن دهی
تو بر گاه تاج مهی برنهی - از ایدر به زابل فرستادیش
بسی پند و اندرزها دادیش - یکی سوی بهمن که اندر زمان
چو نامه بخوانی به زابل ممان - ز گفتار او تنگ‌دل شد شغاد
برآشفت و سر سوی زابل نهاد - بفرمود تا ساز رفتن کنند
ز زابل به کابل نشستن کنند - بده روز و ده شب به زابل رسید
کسش بر زمین بر نهاده ندید - سپاهی ز زابل به کابل کشید
که خورشید گشت از جهان ناپدید - پراگنده شد آن سپاه بزرگ
دلیران زابل به کردار گرگ - فرستاده آمد به زابل بگفت
دل زال با درد و غم گشت جفت - ز دل کین دیرینه بیرون کنیم
همه بوم زابل پر از خون کنیم - سپه را ز زابل به ایران کشید
به نزدیک شهر دلیران کشید