«کیقباد» در غزلستان
- خیام نیشابوری
- «کیقباد» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «کیقباد» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «کیقباد» در شاهنامه فردوسی
- ز تخم فریدون یل کیقباد
که با فر و برزست و با رای و داد - ابر کیقباد آفرین کن یکی
مکن پیش او بر درنگ اندکی - ز تخم فریدون منم کیقباد
پدر بر پدر نام دارم به یاد - کمر برمیان بست رستم چو باد
بیامد گرازان پس کیقباد - نشانی دهیدم سوی کیقباد
کسی کز شما دارد او را به یاد - سر آن دلیران زبان برگشاد
که دارم نشانی من از کیقباد - به شاهی نشست از برش کیقباد
همان تاج گوهر به سر برنهاد - پس پشتشان زال با کیقباد
به یک دست آتش به یک دست باد - کنون از گذشته مکن هیچ یاد
سوی آشتی یاز با کیقباد - مگر رام گردد برین کیقباد
سر مرد بخرد نگردد ز داد - ببردند نامه بر کیقباد
سخن نیز ازین گونه کردند یاد - ز جیحون گذر کرد مانند باد
وزان آگهی شد بر کیقباد - چنین گفت با نامور کیقباد
که چیزی ندیدم نکوتر ز داد - بسر شد کنون قصهی کیقباد
ز کاووس باید سخن کرد یاد - من از جم و ضحاک و از کیقباد
فزونم به بخت و به فر و به داد - همی رنج تو داد خواهد به باد
که بردی ز آغاز با کیقباد - همان زو و با نوذر و کیقباد
چه مایه بزرگان که داریم یاد - همان از منوچهر و از کیقباد
که مازندران را نکردند یاد - یکی آنک از تخمهی کیقباد
همی از تو گیرند گویی نژاد - که از تخمهی تور وز کیقباد
یکی شاه سر برزند با نژاد - ازین تخمه از گوهر کیقباد
ز مادر سوی تور دارد نژاد - که میراث بود از گه کیقباد
درستی بدان بد کیان را نژاد - که از تخمهی تور وز کیقباد
یکی شاه خیزد ز هر دو نژاد - که آمد ز توران جهاندار شاد
سر تخمهی نامور کیقباد - نمود آن نشانی که اندر نژاد
ز کاوس دارند و ز کیقباد - هر آنکس که از تخمهی کیقباد
بزرگان بادانش و بانژاد - دگر نامداری گروخان نژاد
جهاندار وز تخمهی کیقباد - ز گاه منوچهر تا کیقباد
دل شهریاران بدو بود شاد - همی رو چنین تا سر کیقباد
که تاج فریدون به سر بر نهاد - چنان چون بدم کهتر کیقباد
کنون از تو دارم دل و مغز شاد - بیارم برت عهد شاهان داد
ز کیخسرو آغاز تا کیقباد - پشین بود از تخمهی کیقباد
خردمند شاهی دلش پر ز داد - کجا یافتستم من از کیقباد
به مینو همی جان او باد شاد - نه از آفریدون وز کیقباد
بزرگان و شاهان فرخنژاد - برین هم نشان تا سر کیقباد
که تاج فریدون به سر بر نهاد - همان جم و کاوس با کیقباد
جزین نامداران که داریم یاد - ز هنگام کاوس تا کیقباد
ازین بوم و برکس نکردست یاد - کجا آن بزرگان خسرونژاد
جهاندار کیخسرو و کیقباد - ز شاهان نبد زنده جز کیقباد
شد آن لشکر و پادشاهی بباد - ز جیحون گذر کرد پیروز و شاد
ابا نامور موبد و کیقباد - بلاش آن زمان تخت زرین نهاد
که تا برنشیند برو کیقباد - به نامه درون پندها یاد داد
ز جمشید و کیخسرو کیقباد - که در دست ایشان بود کیقباد
چو فرزند پیروز خسرو نژاد - بر شاه هیتال شد کیقباد
گذشته سخنها بدو کرد یاد - برفتند یکسر سوی کیقباد
بگفتند کای شاه خسرونژاد - ز گفتار بد شد دل کیقباد
ز رنجش به دل برنکرد ایچ یاد - همانگه جهاندیدهای کیقباد
بفرمود تا برنشیند چو باد - برو خواند آن نامهی کیقباد
بخندید شاپور مهرکنژاد - مهان جهان بر در کیقباد
همی هر کسی آب و نان کرد یاد - دلارای مزدک سوی کیقباد
بیامد سخن را در اندرگشاد - توخاقان نژادی نه از کیقباد
که کسری تو را تاج بر سر نهاد - جهان آفرین برتن کیقباد
ببخشید و گیتی بدو باز داد