غزل شماره ۸۵۲
اى آفتاب رويت از غايت نکويى
افزون ز هرچه دانى برتر ز هرچه گويى
گر نيکويى رويت يک ذره رخ نمايد
دو کون مست گردد از غايت نکويى
يارب چه آفتابى کاندر دو کون هرگز
در چشم جان نيايد مثلت به خوبرويى
چون از کمال غيرت بر جان کمين گشايى
از خون عاشقانت روى زمين بشويى
عطار در ره او از هر دو کون بگذر
وانگه ز خود فنا شو گر مرد راه اويى
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده