غزل شماره ۳۵۷
چو نقاب برگشائى مه آن جهان برآيد
ز فروغ نور رويت ز جهان فغان برآيد
هم دورهاى عالم بگذشت و کس ندانست
که رخ چو آفتابت ز چه آسمان برآيد
ز دو لعل جان فزايت دو جهان پر از گهر شد
چو تو گوهرى ندانم ز کدام کان برآيد
دل و جان عاشقانت ز غمت به جوش آيد
چو ز سر سينه نامت به سر زبان برآيد
ره عشق چون تويى را که سزد، کسى که بيخود
چو فرو شود به کويت ز همه جهان برآيد
چه ره است اين که هرکس که دمى بدو فروشد
نه ازو خبر بماند نه ازو نشان برآيد
همه عمر عاشق تو شب و روز آن نکوتر
که ز کفر و دين بيفتد که ز خان و مان برآيد
ز حجاب اگر برآيى برسند خلق در تو
پس از آن دم اناالحق ز جهانيان برآيد
منم و غم تو دايم که کسى که در غم تو
به تو در گريخت غمگين، ز تو شادمان برآيد
چو غم تو هست جانا چه غمم بود که دل را
غم تو به غمگسارى ز ميان جان برآيد
ز پى تو جان عطار اگرش قبول باشد
ز مکان خلاص يابد چو به لامکان برآيد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده