غزل شماره ۳۰۷
هر که عزم عشق رويش مى کند
عشق رويش همچو مويش مى کند
هر که ندهد اين جهان را سه طلاق
همچو دزد چار سويش مى کند
او نيايد در طلب اما ز شوق
دل به صد جان جستجويش مى کند
او نگردد نرم از اشکم وليک
اشک دايم شست و شويش مى کند
هر که از چوگان زلفش بوى يافت
بى سر و بن همچو گويش مى کند
هر که در عشقش چو تير راست شد
چون کمان زه در گلويش مى کند
سرخ روى او ببايد شد به قطع
هر که را عشق آرزويش مى کند
سخت دل آهن نه بر آتش نگر
تا چگونه سرخ رويش مى کند
از درش عطار را بويى رسيد
آه از آنجا مشک بويش مى کند
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده