شماره ٦٢٥: کجا به دام کشد سايه نهال مرا
کجا به دام کشد سايه نهال مرا
شکوفه خنده شيرست از ملال مرا
فروغ گوهر من از نژاد خورشيدست
به خيرگى نتوان کرد پايمال مرا
چنين که لقمه غم در گلوى من گره است
مى حرام بود روزى حلال مرا
چسان به خنده گشايم دهن، که همچون برق
لب شکفته بود مشرق زوال مرا
پى شکست من اى سنگ، پر بهم مرسان
که مى کند تپش دل شکسته بال مرا
فريب عشوه دنيا نمى خورم صائب
نظر به حسن مآل است نه به مال مرا
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده