چو اهل دل بطواف تو عزم ره سازند
براق عشق ز ميدان جان برون تازند
چو بر بساط نشينند پاکبازانت
بضربه اى دو جهان را تمام دربازند
ببوى چون تو گلى بلبلان چو سرمستند
بسوى گلشن جنت نظر نيندازند
ملک بغاشيه دارى خويش نپسندند
چو بر فلک علم عشق تو برافرازند
حذر ز آتش دوزخ نباشد ايشانرا
که سالهاست که با سوز عشق ميسازند
ز شاهى دو جهان چون حسين آزادند
ولى به بندگى درگه تو مينازند