منم و شورش و غوغا ز غمت تا بقيامت
چو سلام تو شنيدم چه برم راه سلامت
دل من مست بقا کن ز تجليت فنا کن
چو دلم مى نشکيبد چو کليمى بکلامت
چو غمت برد قرارم خبر از طعنه ندارم
چو دل آشفته يارم نه هراسم ز ملامت
ز غم عشق بجوشم چکنم گر نخروشم
قدحى درد بنوشم ببر ايماه تمامت
تو مرا واله خود کن ز ميم مست ابد کن
همه را غرق احد کن نه نشان مان نه علامت
بده اى دوست صبوحى که توام راحت روحى
همه احسان و فتوحى همه فضلى و کرامت
ببر از خويش چنانم که دگر هيچ ندانم
که مرا بند ره آمد خرد و علم و شهامت
بکشم درد و بلايت طلبم جور و جفايت
که کسى راز دل و جان نبود هيچ سلامت
دل خود کرد حسين از همه اغيار مصفا
که در او جز تو کسى را نبود جاى اقامت