شماره ١٧٩
ز من معزول شد سلطان شيطان
ندارم نيز شيطان را به سلطان
سرم زيرش ندارم، مر مرا چه
اگر بر برد شيطان سر به سرطان؟
همى دانم که گر فربه شود سگ
نه خامم خورد شايد زو نه بريان
نگويد کس که ناکس جز به چاه است
اگرچه برشود ناکس به کيوان
به مهمانيش نايم زانکه ناکس
بخماند به منت پشت مهمان
گر او از در و مرجان گنج دارد
مرا در جان سخن درست و مرجان
ور او را کان و زر بى کران است
مرا نيکو سخن زر است و دل کان
وگر ايوانش و تخت از سيم و زر است
مرا از علم و دين تخت است و ايوان
به آب روى اگر بى نان بمانم
بسى زان به که خواهم نان ز نادان
به نانش چون من آب خويش بدهم
چو آبم شد من آنگه چو خورم نان؟
خطا گفته است زى من هر که گفته است
که «مردم بنده مال است و احسان »
که بنده ى دانش اند اين هر دو زيراک
ز بهر دانش آباد است گيهان
ز دنيا روى زى دين کردم ايراک
مرا بى دين جهان چه بود و زندان
برون کرده است از ايران ديو دين را
ز بى دينى چنين ويران شد ايران
مرا، پورا، ز دين ملکى است در دل
که آن هرگز نخواهد گشت ويران
جهان خوارى نورد است اى خردمند
نگه کن تا پديد آيدت برهان
جهان، چون من دژم کردم برو روي،
سوى من کرد روى خويش خندان
به دل در صبر کشتم تا به من بر
چو بر ايوب زر باريد باران
طعام ذل و خوارى خورد بايد
کسى را کز طمع رسته است دندان
به روى تيز شمشير طمع بر
ز خرسنديت بايد ساخت سوهان
رسن در گردن يوزان طمع کرد
طمع بسته است پاى باز پران
کسى را کز طمع جنبيد علت
نداند کردنش سقراط درمان
طمع پالان و بار منت آمد
تو ماندى زير بار و زشت پالان
اگر سهل است و آسان بر تو، بر من
کشيدن بار و پالان نيست آسان
من آن دارم طمع کاين دل طمع را
ندارد در دو عالم جز به يزدان
چو با من دل وفا کرد اين طمع را
گرفتم نيک بختى را گريبان
کنم نيکى چو نيکى کرد با من
خداوند جهان دادار سبحان
همى تا در تنم ارکان و جان است
به نيکى کوشد از من جان و ارکان
چرا خوانم چو فرقان کردم از بر
به جاى ختم قرآن مدح دهقان
چرا گويم، چو حق و صدق دانم،
گرم هوش است، خيره زور و بهتان؟
چو ره زى شهر دين آموختندم
نتابم راه سوى دشت عصيان
ز ديوان زرق و دستان شان نخرم
چو زد بر دست من دستش سليمان
در آسانى و سود خود نجويم
زيان با فلان و رنج بهمان
بدان را از بدى ها باز دارم
وگرنى خود بتابم راه ازيشان
نگويم زشت و بد را خوب و نيکوست
گران نفروشم آنچ آن باشد ارزان
به نيکى کوشم و هرگز نباشم
بجز بر نيک ناکردن پشيمان
لواطت يا زنا کار ستور است
نگه بان تنم هم زين و هم زان
ندزدم چيز کس کان کار موش است
زيان کردن مسلمان را ز پنهان
يکى ميزان گزيدم بس شگفتى
کزان به نيست ميزانى به حران
نگويم آنچه نتوانم شنودن
سر اسلام حق اين است و ايمان
مسلمانم چنين بى رنج ازانم
چنان دانم چنين باشد مسلمان
تو اى غافل يکى بنگر در اين خلق
که مى ناخورده گشته ستند مستان
گر ايزد عدل فرموده است چون است
چو بيد از بار، خلق از عدل عريان؟
به دانا گر نکوتر بنگرى نيست
به دستش بند بل پند است و دستان
زهى ابليس، کردى راست سوگند
بر اين گاوان و، برتو نيست تاوان
تو شاگردان بسى دارى در اين دور
به قدر از خويشتن برتر فراوان
نهال شومى و تخم دروغت
نرويد جز که در خاک خراسان
تو را اين جاى ملعون غلتگاه است
بغلت آسان درو و گرد بفشان
زمن وز اهل دين ميدانت خالى است
بيفگن گوى و پس بگزار چوگان
به ده دينار طنبورى بخرند
به دانگى کى نخرد جمع فرقان
خراسان زال سامان چون تهى شد
همه ديگر شدش احوال و سامان
ز بس دنيا زبردستان بماندند
به زير دست قومى زيردستان
به صورت هاى نيکو مردمانند
به سيرت هاى بد گرگ بيابان
به يمگان من غريب و خوار و تنها
ازينم مانده بر زانو زنخدان
گريزان روزگار و من به طاعت
همى پيچم درو افتان و خيزان
به طاعت بست شايد روز و شب را
به طاعت بندمش ساران و پايان
به طاعت برد بايد اين جهان را
که گويد کاين جهان را برد نتوان؟
به فرمان هاى يزدان تا نکوشى
نيابد مر تو را گيتى به فرمان
به جسم از بهر نان و خان و مان کوش
به روح از بهر خلد و روح و ريحان
حديث کوشش سلمان شنودى
توى سلمان اگر کوشى تو چندان
بجاى آنچه من ديده ستم امروز
سليم است آنچه دى ديده است سلمان
به يمگان لاجرم در دين و دنيا
مکانت يافته ستم بيش از امکان
مرا گر قوم بى رحمان براندند
به جود و رحمت و اقبال و رحمان
به دنيا در نه درويشم نه چاکر
به دين اندر نه گمراهم نه حيران
خداوند زمان و قبله خلق
مرا پشت است و حصن از شر شيطان
به جود و عدل او کوتاه گشته است
به بد کردارى از من دست دوران
مرا حسان او خوانند ايراک
من از احسان او گشتم چو حسان
مرامرغى سيه سار است گل خوار
گهربار و سخن دان در قلم دان
مرا ديوان چو درج در از آن است
بخوان ديوان من بر جمع ديوان
که آيات قران و شعر حجت
دل ديوان بسنبد همچو پيکان
چو شعر من بخوانى دوست و دشمن
تو را سجده کند خندان و گريان
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده