دفتر دوم از مثنوی
کى گذارد آنک رشک روشنيست
تا بگويم آنچ فرض و گفتنيست
بحر کف پيش آرد و سدى کند
جر کند وز بعد جر مدى کند
اين زمان بشنو چه مانع شد مگر
مستمع را رفت دل جاى دگر
خاطرش شد سوى صوفى قنق
اندر آن سودا فرو شد تا عنق
لازم آمد باز رفتن زين مقال
سوى آن افسانه بهر وصف حال
صوفى آن صورت مپندار اى عزيز
همچو طفلان تا کى از جوز و مويز
جسم ما جوز و مويزست اى پسر
گر تو مردى زين دو چيز اندر گذر
ور تو اندر نگذرى اکرام حق
بگذراند مر ترا از نه طبق
بشنو اکنون صورت افسانه را
ليک هين از که جداکن دانه را
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده