شماره ١٦: زبان شکوه به خشم زمانه افزايد

زبان شکوه به خشم زمانه افزايد

که خس به آتش سوزان زبانه افزايد

مکن ز چرخ شکايت که توسن بد رگ

لگد به کجروى از تازيانه افزايد

چنين که حرص فلک مى افزايد از پيرى

به رزق ما چه اميدست دانه افزايد

رسيده است ترا خواب بيخودى جايى

که آگهى ز شراب شبانه افزايد

کند پياله خون خوردن تو چرخ وسيع

به قدر آنچه ترا باغ وخانه افزايد

اگر ز خواب شکايت به روزگار برم

به رغم من به فسون وفسانه افزايد

ز شکر شکوه مزن پيش چرخ دم صائب

که آن بهانه طلب بر بهانه افزايد

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.