شماره ٤٦٠: مرا که در تن بى قوتست جانى خشک

غزلستان :: سیف فرغانی :: غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها
مرا که در تن بى قوتست جانى خشک
زعشق ديده تر دارم ودهانى خشک
ترا بمثل من اى دوست ميل چون باشد
که حاصلم همه چشمى ترست وجانى خشک
زچشم بر رخم از عشق آن دو لاله تر
مدام آب بقم خورده زعفرانى خشک
درو زسيل بلايى بترس اگر يابى
زآب ديده من بر زمين مکانى خشک
اگر لب ودهن من (ببوسه)تر نکنى
بپرسش من مسکين کم از زبانى خشک؟
بر توانگر و درويش شکر کم گويد
گدا چو از در حاتم رود بنانى خشک
بآب لطف تو نانم چوتر نشد کردم
هماى وار قناعت باستخوانى خشک
زخون ديده وسوز جگر چو مرغابى
منم بدام زمانى تر وزمانى خشک
زسوز عشق رخ زرد واشک رنگينم
بسان آبى تر دان ونار دانى خشک
سحاب وار باشکى کنم جهانى تر
چو آفتاب بتابى کنم جهانى خشک
زآه گرمم در چشمه دهان آبى
نماند تا بزبان تر کنم لبانى خشک
مرا بوصل خود اى ميوه دل آبى ده
ازآنکه بر ندهد هيچ بوستانى خشک
ميان زمره عشاق سيف فرغانى
چو بر کناره با مست ناودانى خشک



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید