شماره ٢١: زهى جهان شده روشن بآفتاب جمالت

غزلستان :: سیف فرغانی :: غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها
زهى جهان شده روشن بآفتاب جمالت
کسى بچشم سرو سر نديده روى مثالت
بقول راست چو مطرب سحرگهان ببسيطى
بگويد از غزل من نشيد وصف جمالت
چو دست مرتعش آن دم زمين بلرزه درآيد
ز پاى وجد که کوبند مردم از سر حالت
تو نقل مجلس مستان عشق خويشى ازيرا
چو پسته يى بدهان (و) چو شکرى بمقالت
جريح تيغ غمت را حيات درد دل آمد
که عشق راحت جانش بمرگ کرد حوالت
چو عشق ملک بگيرد سپاه طبع بميرد
که عادلان ننشانند دزد را بايالت
درت مقيد ديوار هر دو کون نباشد
ز هفت پرده برونست آستان جلالت
بعقل کس نتوانست ره بسوى تو بردن
سها نکرد کسى را بآفتاب دلالت
تو شاه ملک جمالى و دل پياده راهت
که جان بعشق رخ تو بداد و برد خجالت
مکن بآتش هجران دگر عذاب کسى را
که همچو آيت رحمت بسى گرفت بفالت
اگر چه انده عشقت بجان خريدم ليکن
زيان نکرد و مصونست بيع ما ز اقالت
حيات رخت اقامت بر اسب رحلت بستى
اگر عنان نگرفتى مرا اميذ وصالت
چو نيست ذکر تو عادت چو نيست کار تو پيشه
حديث جمله فسونست و شغل جمله بطالت



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید