قدم برون منه از آستان خانه دل
که نقد هر دو جهان است خزانه دل
ز کاسه سر خود فيل مست مى گردد
ز خود شراب برآرد زمين خانه دل
سفر به بال و پر موج مى کند دريا
ز آه و ناله خويش است تازيانه دل
ز لفظ راه به معنى برند بينايان
و گرنه نيست خط و خال دام و دانه دل
فلک که نقطه پرگار اوست مرکز خاک
جزيره اى است ز درياى بيکرانه دل
فريب کارگشايان روزگار مخور
ببر زآه چراغى به آستانه دل
دو عالمند طلبکار اين گهر صائب
فتد به دست که تا گوهر يگانه دل