شماره ٤٤٠: با يار بى وفا نتوان گفت حال خويش
با يار بى وفا نتوان گفت حال خويش
آن به که دم فرو کشم از قيل و قال خويش
من شرح حال خويش ندانم که چيست خود؟
زيرا که يک دمم نگذارد به حال خويش
آنرا که هست طالع ازين کار، گو: بکوش
ما را نبود بخت و گرفتيم فال خويش
اى دل، نگفتمت که: مخواه از لبش مراد؟
ديدى که: چون شکسته شدى از سؤال خويش؟
اى بى وفا، ز عشق منت گر خبر شود
دانم که شرمسار شوى از فعال خويش
چندان مرو، که من به تامل ز راه فکر
نقش تو استوار کنم در خيال خويش
جد ترا، اگر ز جمالت خبر شود
اى بس درودها که فرستد به آل خويش!
ما را به خويش خوان و بر خويش بارده
باشد که بعد ازين برهيم از ضلال خويش
اى اوحدي، مقيم سر کوى يار باش
گر در سراى دوست نيابى مجال خويش
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده