زن، زندگی، آزادی
«بهرامشاه» در غزلستان
- فردوسی
- «بهرامشاه» در شاهنامه فردوسی
- چو بهرام در سوک بهرامشاه
چهل روز ننهاد بر سر کلاه - بهشتم شد آیین تخت و کلاه
تو گفتی کمر بست بهرامشاه - خردمند و شایسته بهرامشاه
همی داشت سوک پدر چندگاه - رسیدند نزدیک بهرامشاه
ابا بدره و برده و نیک‌خواه - بگوی این که گفتی به بهرامشاه
چو پاسخ بجویی نمایدت راه - سراپرده زد راد بهرامشاه
به گرد اندر آمد ز هر سو سپاه - رسیدند نزدیک بهرامشاه
بدیدند زیبا یکی تاج و گاه - چنان کرد کو گفت بهرامشاه
دلش پاک شد توبه کرد از گناه - فرود آمد از باره بهرامشاه
همی داشت آن باره لنبک نگاه - برو آفرین کرد بهرامشاه
که شادان و خرم بدی سال و ماه - فرود آمد از باره بهرامشاه
همی کرد زان بیشه جایی نگاه - ازان پس خروش آمد از جشنگاه
که جاوید ماناد بهرامشاه - شب تیره‌گون دوش بهرامشاه
همی آمد از دشت نخچیرگاه - بپرسید مهتر که بهرامشاه
کجا باشد اندر میان سپاه - بدین باغ بهرامشاه آمدست
نه گردنکشی با سپاه آمدست - به برزین چنین گفت کاین هر سه ماه
پسندید چون دید بهرامشاه - اگر نیستی داد بهرامشاه
مر او را کجا ماندی دستگاه - به شهر آید آواز زان جایگاه
به نزدیکی کاخ بهرامشاه - که فر کیان دارد و نور ماه
نماند همی جز به بهرامشاه - چو بهرامشاه این سخنها شنود
پشیمانی آمدش ز اندیشه زود - هرانکس که این تازیانه بدید
به بهرامشاه آفرین گسترید - پس آگاه آمد به بهرامشاه
که آمد ز چین اندر ایران سپاه - که از جنگ بگریخت بهرامشاه
وزان سوی آذر کشیدست راه - سوی موبدان موبد آمد سپاه
به آگاه بودن ز بهرامشاه - چو نومیدی آمد ز بهرامشاه
کجا رفت با خوارمایه سپاه - وزان جستن تیز بهرامشاه
گریزان بشد تازیان با سپاه - چو آگهی آمد به بهرامشاه
که خاقان به مروست و چندان سپاه - که از نزد پیروز بهرامشاه
فرستاده آمد بدین بارگاه - چنین گفت کاین مرد بهرامشاه
بدین زور و این شاخ و این دستگاه - پس‌انگه بیاید از ایران سپاه
یکی تاجداری چو بهرامشاه - ببود آن شب و بامداد پگاه
فرستاد کس نزد بهرامشاه - یکی نامه نزدیک بهرامشاه
نوشت آن جهاندار با دستگاه - سپینود را گفت بهرامشاه
که دانم که هستی مرا نیک‌خواه - اگر هرگز از رای بهرامشاه
بپیچیم و داریم بد را نگاه - همی راند منزل به منزل سپاه
چو زان آگهی یافت بهرامشاه - سپینود را جفت بهرامشاه
سپردم بدین نامور پیشگاه - سپارید گنجم به بهرامشاه
همان کشور و تاج و گاه و سپاه - چو باز آمد از راه بهرامشاه
به آرام بنشست بر پیشگاه - که بستد نیایش ز بهرامشاه
که جیحون میانجیست ما را به راه - نشست از بر تخت بهرامشاه
به سر برنهاد آن کیانی کلاه - ابا چند تن رفت لرزان به راه
گریزان شد از بیم بهرامشاه