«اهواز» در غزلستان
- فردوسی
- «اهواز» در شاهنامه فردوسی
- که باشد که پیوند سام سوار
نخواهد ز اهواز تا قندهار - یک ایوان همه جامهی رود و می
بیاورده از پارس و اهواز و ری - یکی شارستان کرد نوشاد نام
به اهواز گشتند زو شادکام - بالتوینه در ببد روز هفت
ز روم اندر آمد به اهواز رفت - به اهواز کرد آن سیم شارستان
بدو اندرون کاخ و بیمارستان - یکی پاک انبازش آمد به جای
که گردی بر اهواز بر کدخدای - ز هیتالیان سوی اهواز شد
سراسر جهان زو پر آواز شد - از اهواز تا پارس یک شارستان
بکرد و برآورد بیمارستان - سیوم پارس و اهواز و مرز خزر
ز خاور ورا بود تا باختر - چو صد مرد بیرون شد از رومیان
ز ایران و اهواز وز هر میان - به بیچارگی دست ازان بازداشت
همی گوش و دل سوی اهواز داشت