«سده» در غزلستان
- فردوسی
- «سده» در شاهنامه فردوسی
- یکی جشن کرد آن شب و باده خورد
سده نام آن جشن فرخنده کرد - ز هوشنگ ماند این سده یادگار
بسی باد چون او دگر شهریار - به هر برزنی جشنگاهی سده
همه‌گرد بر گردش آتشکده - نگه دارد این فال جشن سده
همان فر نوروز و آتشکده - برآورد زان چشمه آتشکده
بدو تازه شد مهر و جشن سده - بکرد اندران کشور آتشکده
بدو تازه شد مهرگان و سده - به دیبا بیاراست آتشکده
هم ایوان نوروز و کاخ سده - مگر مهر و نوروز و جشن سده
که او پیش رفتی میان رده - برفتند یکسر به آتشکده
به ایوان نوروز و جشن سده - چو شد ساخته کار آتشکده
همان جای نوروز و جشن سده - نهاد اندر آن مرز آتشکده
بزرگی بنوروز و جشن سده - کند با زمین راست آتشکده
نه نوروز ماند نه جشن سده - بهشتم بیامد ز آتشکده
چو نزدیک شد روزگار سده - ببخشید چندی به آتشکده
چه برجای و روز و جشن سده - هم آتش به مردی به آتشکده
شدی تیره نوروز و جشن سده