«ساسان» در غزلستان
- فردوسی
- «ساسان» در شاهنامه فردوسی
- چو ساسان شنید این سخن خیره شد
ز گفتار بهمن دلش تیره شد - زن پاک‌تن خوب فرزند زاد
ز ساسان پرمایه بهمن نژاد - پسر بد مر او را یکی همچو شیر
که ساسان همی خواندی اردشیر - همه پیش ساسان فروزان بدی
به هر آتشی عود سوزان بدی - ز ساسان بپرسید و بنواختش
بر خویش نزدیک بنشاختش - پسر بد مر او را یکی شادکام
خردمند و جنگی و ساسان به نام - به هندوستان در به زاری بمرد
ز ساسان یکی کودکی ماند خرد - که ساسان به پیل ژیان برنشست
یکی تیغ هندی گرفته به دست - که فرزند ساسان منم اردشیر
یکی پند باید مرا دلپذیر - تن آسان بسوی خراسان کشید
سپه را به آیین ساسان کشید - تو از بدتنان بودی وبی‌بنان
نه از تخم ساسان رسیدی بنان - بدو گفت بهرام کاندر جهان
شبانی ز ساسان نگردد نهان - که ساسان شبان وشبان زاده بود
نه بابک شبانی بدو داده بود - بدو گفت خسرو که‌ای بدکنش
نه از تخم ساسان شدی برمنش - که این کارخوارست و دشوارنیز
که بر تخم ساسان پرآمد قفیز - که از تخم ساسان اگر دختری
بماند به سر برنهد افسری - اگر سعد با تاج ساسان بدی
مرا رزم او کردن آسان بدی - بود اردشیرش بهشتم پدر
جهاندار ساسان با داد و فر