«مهرک» در غزلستان
- فردوسی
- «مهرک» در شاهنامه فردوسی
- به جهرم یکی مرد بد بدنژاد
کجا نام او مهرک نوش‌زاد - بزرگان لشکرش را پیش خواند
ز مهرک فراوان سخنها براند - چشیدم بسی تلخی روزگار
نبد رنج مهرک مرا در شمار - چو مهرک بود دشمن اندر نهان
چرا جست باید به سختی جهان - چو مهرک بیارست رفتن به جنگ
جهان کرد بر خویشتن تار و تنگ - به جهرم چو نزدیک شد پادشا
نهان گشت زو مهرک بی‌وفا - برآسود یک چند و روزی به داد
بیامد سوی مهرک نوش‌زاد - چو بنشست آن دخت مهرک بده
مر او را گرامی همی کرد مه - گر از گوهر مهرک نوش‌زاد
برآمیزد این تخمه با آن نژاد - فرستاده را گفت هرگز مباد
که من بینم از تخم مهرک نژاد - ز مهرک یکی دختری ماند و بس
که او را به جهرم ندیدست کس - چو آگاه شد دخت مهرک بجست
سوی خان مهتر به کنجی نشست - کنون بشنو از دخت مهرک سخن
ابا گرد شاپور شمشیرزن - کنیزک بدو گفت کز راه داد
منم دختر مهرک نوش‌زاد - مگر تخمه‌ی مهرک نوش‌زاد
بیامیزد آن دوده با ان نژاد - منم پور شاپور کو پور تست
ز فرزند مهرک نژاد درست - گرانمایه از دختر مهرک است
ز پشت منست این مرا بی‌شکست - پرستار دیرینه مهرک چه کرد
که روزیش اندک شد و روی زرد