«هفتواد» در غزلستان
- فردوسی
- «هفتواد» در شاهنامه فردوسی
- به فالی گرفت آن سخن هفتواد
ز کاری نکردی به دل نیز یاد - بهانه همی ساخت بر هفتواد
که دینار بستاند از بدنژاد - بدان شهر بیچیز و خرم نهاد
یکی مرد بد نام او هفتواد - سپهبد بدی بر دژ هفتواد
همان پرسش کار بیداد و داد - چنان شد دژ نامور هفتواد
که گردش نیارست جنبید باد - هیم رفت پیش اندرون هفتواد
به جنگ اندرون داد مردی بداد - چنان بد که دارنده هر بامداد
برفتی دوان از بر هفتواد - چو یک چند بگذشت بر هفتواد
بر آواز آن کرم کرمان نهاد - ز کشتی بیامد بر هفتواد
دل هفتواد از پسر گشت شاد - برآن گونه شد لشکر هفتواد
که گفتی بجنبید دریا ز باد - چو آگه شد از هفتواد اردشیر
نبود آن سخنها ورا دلپذیر - چو آگاه شد زان سخن هفتواد
ازیشان به دل در نیامدش یاد - به تندی بیامد سوی هفتواد
به گردون برآمد سر بدنژاد - که بگریخت از کرم وز هفتواد
وزان بیهنر لشکر بدنژاد - نماند همین نیز بر هفتواد
بپیچد به فرجام این بدنژاد - چه سازیم با کرم و با هفتواد
که نام و نژادش به گیتی مباد - تو در جنگ با کرم و با هفتواد
بسنده نهای گر نپیچی ز داد - چو آگاه شد زان سخن هفتواد
دلش گشت پردرد و سر پر ز باد - اگر گم شود از میان هفتواد
نماند به چنگ تو جز رنج و باد - سوی لشکر کرم برگشت باد
گرفتار شد در میان هفتواد