«نوشین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «نوشین» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «نوشین» در غزلیات سعدی شیرازی
- خواب از خمار باده نوشین بامداد
بر بستر شقایق خودروی خوشترست - همچو مستسقی بر چشمه نوشین زلال
سیر نتوان شدن از دیدن مهرافزایت - تو مست خواب نوشین تا بامداد و بر من
شب ها رود که گویی هرگز سحر نباشد - چو هر چه می رسد از دست اوست فرقی نیست
میان شربت نوشین و تیغ زهرآلود - بامدادش بین که چشم از خواب نوشین برکند
گر ندیدی سحر بابل در نگارستان چین - مولوی
- «نوشین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- بزن آن پرده نوشین كه من از نوش تو مستم
بده ای حاتم مستان قدح زفت به دستم - چه تلخ است و چه شیرین پر از مهر و پر از كین
زهی لذت نوشین زهی لقمه دندان - ای چشم چمن میبین وی گوش سخن میچین
بگشای لب نوشین ای یار خوش افسانه - «نوشین» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «نوشین» در شاهنامه فردوسی
- کزین خواب نوشین سر آزاد کن
ز فرجام گیتی یکی یاد کن - چو دانی که بر تو نماند جهان
چه پیچی تو زان جای نوشین روان - بدین عهد نوشینروان تازه شد
همه کار بر دیگر اندازه شد - چنین گفت نوشین روان قباد
که چون شاه را دل بپیچد ز داد - ورا نام کردند نوشین روان
که مهتر جوان بود و دولت جوان - چل و هشت بد عهد نوشین روان
تو بر شست رفتی نمانی جوان - بیاید بدرگاه نوشین روان
لب شاه خندان و دولت جوان - چو نوشینروان این سخن برگرفت
جهانی ازو مانده اندر شگفت - که نوشین روان باد با فرهی
همه ساله با تخت شاهنشهی - نبد دادگرتر ز نوشینروان
که بادا همیشه روانش جوان - دل شاه هر کشوری خیره گشت
ز نوشینروان رایشان تیره گشت - فراوان بخندید نوشین روان
که دولت جوان بود و خسرو جوان - به موبد چنین گفت نوشینروان
که با داد ما پیر گردد جوان - نشست از بر تخت نوشین روان
خجسته دلفروز شاه جوان - فرستاده برسان آب روان
بیامد به نزدیک نوشینروان - تن شهریار دلیر و جوان
دل و دیده شاه نوشینروان - ز مرگ پدر شاد شد نوشزاد
که هرگز ورا نام نوشین مباد - کسی کو ز بند خرد جسته بود
به زندان نوشینروان بسته بود - چنین برگزیدی دلیر و جوان
میان شبستان نوشینروان - چو بشنید این گفته نوشینروان
شگفت آمدش کار هر دو جوان - شبی خفته بد شاه نوشین روان
خردمند و بیدار و دولت جوان - کشنده ببرد آن دو تن را دوان
پس پردهی شاه نوشینروان - چو بنشست می خوردن آراستی
وزان جام نوشینروان خواستی - نکوهش نباشد که دانا زبان
گشاده کند نزد نوشینروان - بدو گفت کای شاه نوشینروان
تویی خفته بیدار و دولت جوان - چوبشنید دانا ز نوشین روان
سرش پرسخن گشت و گویا زبان - بخفتند برجای هر دو جوان
بدادند جان پیش نوشینروان - ز گیتی ندارد کسی رابکس
تو گویی که نوشین روانست و بس - چو بشنید نوشینروان این سخن
برو تازه شد روزگار کهن - چنان بد که یک روز هر دو جوان
ببردند خوان نزدنوشینروان - چنان کز پس مرگ نوشینروان
ز گفتار من داد او شد جوان - چنین گفت خندان به هر دو جوان
که ای ایمن از شاه نوشینروان - ببردند خوان نزد نوشینروان
خردمند و بیدار هر دو جوان - چو بشنید زو شاه نوشینروان
نگه کرد روشن به هر دوجوان - بپرسیدم از روزگار کهن
ز نوشین روان یاد کرد این سخن - که اوشاد باشد بنوشینروان
بدو دولت پیر گردد جوان - بگفتی که چون شاه نوشینروان
بدیده نبینند پیر و جوان - که چون شاه نوشینروان کس ندید
نه از موبد سالخورده شنید - بیاورد پس نامهای بر پرند
نبشته بنوشینروان رای هند - بدین چاره تا نامهی هندوان
فرستاد نزدیک نوشین روان - بدرگه شهنشاه نوشین روان
که نامش بماناد تا جاودان - تن مرده گرزنده گردد رواست
که نوشین روان برجهان پادشاست - درگنج بگشاد نوشین روان
زچیزی که بد درخور خسروان - ولیکن جهاندار نوشین روان
اگر تن بخواهد ز ما یا روان - چو بشنید دانای رومی کلید
بیاورد و نوشینروان بنگرید - دل شاه نوشین روان شادباد
همیشه ز درد وغم آزاد باد - یکی خویش بودش دلیر وجوان
پرستندهی شاه نوشینروان - چنین بود تا گاه نوشینروان
همو بود شاه و همو پهلوان - چو روز دگر شاه نوشینروان
بهنگام خوردن بیاورد خوان - به ایوان چنین گفت شاه یمن
که نوشینروان چون گشاید دهن - چنین داد پاسخ بمرد جوان
که روزم به از روز نوشینروان - دگر گفت کای شاه نوشینروان
همیشه بزی شاد و روشنروان - چو گشتند یک انجمن ناتوان
غمی شد دل شاه نوشینروان - چنان هم که از داد نوشین روان
کجا خاک شد نام ماندش جوان - چنین گوید از دفتر پهلوان
که پرسید موبد ز نوشینروان - فرستاده آمد همانگه دوان
نیایش کنان پیش نوشین روان - بخندید نوشین روان زان سخن
که مرد فرستاده افگند بن - چه گوید کنون مرد روشن روان
ز رای جهاندار نوشین روان - برتخت نوشین روان این سه پیر
چو دستور بودند وهمچون وزیر - بران مهر بر نام نوشینروان
که جاوید بادا روانش جوان - جهاندار صندوق را برگشاد
فراوان ز نوشینروان کرد یاد - نگه کرد پس خط نوشینروان
نبشته بران رقعهی پرنیان - ز شهری که بگرفت نوشین روان
که از نام او بود قیصر نوان - سه مرد از دبیران نوشین روان
یکی پیر ودانا و دیگر جوان - بدو گفت کای شاه نابختیار
ز نوشین روان در جهان یادگار - نیای تو آن شاه نوشین روان
که از داد او پیر سر شد جوان - مرا برگزیدند بر خسروان
به خاک افگنم نام نوشین روان - به ایوان که نوشین روان کرده بود
بسی روزگار اندر آن برده بود - ز هنگام کسری نوشین روان
که بادا همیشه روانش جوان - چنان دان که نوشین روان قباد
به اندرز این کرد در نامه یاد - چنین گفت کز دور چرخ روان
منم پاک فرزند نوشین روان - رهایی نیابم سرانجام ازین
خوشا باد نوشین ایران زمین - نبیره جهاندار نوشین روان
که با داد او پیرگردد جوان - که نوشین روان دیده بود این به خواب
کزین تخت به پراگند رنگ و آب - پدر بر پدر داد و دانشپذیر
ز نوشین روان شاه تا اردشیر - تنومند بودی خرد با روان
ببردی خبر زین بنوشین روان - گشاده تن شهریار جوان
نبیره جهاندار نوشین روان - پدر بر پدر شاه و خود شهریار
ز نوشین روان در جهان یادگار