«سیستان» در غزلستان
- فردوسی
- «سیستان» در شاهنامه فردوسی
- بیاراسته سیستان چون بهشت
گلش مشک سارابد و زر خشت - سر ماه سام نریمان برفت
سوی سیستان روی بنهاد تفت - چو سیندخت و مهراب و پیوند خویش
سوی سیستان روی کردند پیش - وزان روی زال سپهبد به راه
سوی سیستان باز برد آن سپاه - شماساس کز پیش جیحون برفت
سوی سیستان روی بنهاد و تفت - پس آنگه گرفتندش اندر کنار
ره سیستان را برآراست کار - همه سیستان پیش باز آمدند
به رنج و به درد و گداز آمدند - مگر سیستان را پر آتش کنیم
بریشان شب و روز ناخوش کنیم - ره سیستان گیر و برکش بگاه
بهندوستان اندر آور سپاه - برآمد بسی روزگاری بدوی
که خسرو سوی سیستان کرد روی - از ایران ره سیستان برگرفت
ازان کارها مانده اندر شگفت - درم داد وز سیستان برگرفت
سوی بلخ بامی ره اندر گرفت - اگر تخت خواهی ز من با کلاه
ره سیستان گیر و برکش سپاه - سوی سیستان رفت باید کنون
به کار آوری زور و بند و فسون - جز از سیستان در جهان جای هست
دلیری مکن تیز منمای دست - اگر من گریزم ز اسفندیار
تو در سیستان کاخ و گلشن مدار - همه سیستان پاک ویران کنند
به کام دلیران ایران کنند - مرا گفت رو سیستان را بسوز
نخواهم کزین پس بود نیمروز - همی گفت تا کی ازین باژ و ساو
نه با سیستان ما نداریم تاو - همه سیستان زو شود پرخروش
همه شهر ایران برآید به جوش - به یک سال در سیستان سوک بود
همه جامه‌هاشان سیاه و کبود - همه سیستان را بیاراستند
برین بر نهادند و برخاستند - پذیره شدش زال سام سوار
هم از سیستان آنک بد نامدار - یکی شارستان کرد در سیستان
در آنجای بسیار خرماستان