«هیرمند» در غزلستان
- فردوسی
- «هیرمند» در شاهنامه فردوسی
- برفتند بیدار تا هیرمند
ابا تیغ و با گرز و بخت بلند - دو لشکر کشیدند بر هیرمند
به دینارشان پای کردم به بند - وزانجا بیامد سوی هیرمند
همی بود ترسان ز بیم گزند - جهانجوی بگذشت بر هیرمند
جوانی سرافراز و اسپی بلند - سراپرده زد بر لب هیرمند
به فرمان فرخنده شاه بلند - بیامد دمان تا لب هیرمند
سرش تیز گشته ز بیم گزند - بیامد کنون تا لب هیرمند
ابی جوشن و خود و گرز و کمند - بیامد دمان تا لب هیرمند
به فتراک بر گرد کرده کمند - چو رستم برفت از لب هیرمند
پراندیشه شد نامدار بلند - چو برگردد او از لب هیرمند
تو پای اندر آور به رخش بلند - بیامد چنان تا لب هیرمند
همه دل پر از باد و لب پر ز پند - چو آمد به نزدیکی هیرمند
فرستادهیی برگزید ارجمند