«هومان» در غزلستان
- فردوسی
- «هومان» در شاهنامه فردوسی
- ده و دو هزار از دلیران گرد
چو هومان و مر بارمان را سپرد - به توران چو هومان و چون بارمان
دلیر و سپهبد نبد بی‌گمان - به سهراب آگاهی آمد ز راه
ز هومان و از بارمان و سپاه - چو هومان ورا دید با یال و کفت
فروماند هومان ازو در شگفت - ببستش ببند آنگهی رزمجوی
به نزدیک هومان فرستاد اوی - چو هومان ز دور آن سپه را بدید
دلش گشت پربیم و دم درکشید - به هومان چنین گفت سهراب گرد
که اندیشه از دل بباید سترد - به انگشت لشکر به هومان نمود
سپاهی که آن را کرانه نبود - به دیگر چو هومان سوار دلیر
دگر بارمان نام‌بردار شیر - به هومان چنین گفت کامروز هور
برآمد جهان کرد پر چنگ و شور - بدو گفت هومان که فرمان شاه
چنان بد کز ایدر نجنبد سپاه - به هومان چنین گفت کاین شیر مرد
که با من همی گردد اندر نبرد - بدو گفت هومان که در کارزار
رسیدست رستم به من اند بار - همی دیر شد تا که هومان چو گرد
بیامد بپرسیدش از هم نبرد - به هومان بگفت آن کجا رفته بود
سخن هرچه رستم بدو گفته بود - بدو گفت هومان گرد ای جوان
به سیری رسیدی همانا ز جان - بدو گفت رستم که او خود گذشت
نشستست هومان درین پهن دشت - چو پیران و نستیهن جنگجوی
چو هومان که بردارد از آب گوی - نگه کرد هومان بدید از کران
به گردن برآورد گرز گران - برآشفت گردافگن تاج‌بخش
بدنبال هومان برانگیخت رخش - عمودی که کوبنده هومان بود
تو آهن مخوانش که موم آن بود - بدو گفت هومان که ای شهریار
براندیش و آتش مکن در کنار - به هومان بفرمود کاندر شتاب
عنان را بکش تا لب رود آب - بلشکر چنین گفت هومان شیر
که ای رزم دیده سران دلیر - بپیچید هومان جنگی عنان
سپهبد بدو راست کرده سنان - چو بشنید هومان برآشفت سخت
چنین گفت با گیو بیدار بخت - همی گفت هومان چه مرد منست
که پیل ژیان هم نبرد منست - بدو گفت هومان که دادست مرگ
سری زیر تاج و سری زیر ترگ - چنین گفت هومان که امروز جنگ
بسازید و دل را مدارید تنگ - سپهدار هومان دمان پیش صف
یکی خشت رخشان گرفته بکف - ز تیر خدنگ اسپ هومان بخست
تن بارگی گشت با خاک پست - چنین پاسخ آورد هومان بدوی
که بیشی نه خوبست بیشی مجوی - که پیروزگر بود روز نبرد
ز هومان ویسه برآورد گرد - سپر بر سر آورد و ننمود روی
نگه داشت هومان سر از تیر اوی - چنین گفت هومان به بیداد و داد
چو فرمان دهد شاه فرخ نژاد - چو هومان بران زین توزی نشست
یکی تیغ بگرفت هندی بدست - فریبنده هومان میان دو صف
بیامد دمان بر لب آورده کف - ز هومان ویسه مرا خواستی
بخوبی زبان را بیاراستی - چو هومان و لهاک و فرشیدورد
چو کلباد و نستیهن آن شوخ مرد - چو هومان و کلباد و فرشیدورد
کجا هست گودرز زیشان بدرد - چو بشنید هومان بترسید سخت
بلرزید برسان برگ درخت - ز هومان دل من بسوزد همی
ز رویین روان برفروزد همی - چنین پاسخ آورد هومان بدوی
که ای شیر دل مرد پرخاشجوی - بدو گفت هومان که ای سرفراز
بدیدار پیرانت آمد نیاز - چنین گفت هومان به پیران شیر
که امروز شد جانم از رزم سیر - بشد تیز هومان هم اندر زمان
شده گونه از روی و آمد دمان - بدو گفت هومان که سندان نیم
برزم اندرون پیل دندان نیم