«بارمان» در غزلستان
- فردوسی
- «بارمان» در شاهنامه فردوسی
- چو ارجسپ و گرسیوز و بارمان
چو کلباد جنگی هژبر دمان - بشد بارمان تا به دشت نبرد
سوی قارن کاوه آواز کرد - چنین گفت با رزم زن بارمان
که آورد پیشم سرت را زمان - چنین گفت مر بارمان را قباد
که یکچند گیتی مرا داد داد - یکی ترک بد نام او بارمان
همی خفته را گفت بیدار مان - به فرجام پیروز شد بارمان
به میدان جنگ اندر آمد دمان - چنین گفت اغریرث هوشمند
که گر بارمان را رسد زین گزند - بشد بارمان نزد افراسیاب
شکفته دو رخسار با جاه و آب - بروی دژم گفت با بارمان
که جوشن بپوش و به زه کن کمان - وزان روی دژ بارمان و سپاه
ابا کوس و پیلان نشسته به راه - برآویخت چون شیر با بارمان
سوی چاره جستن ندادش زمان - چو کلباد و چون بارمان دلیر
که بودی شکارش همه نره شیر - ده و دو هزار از دلیران گرد
چو هومان و مر بارمان را سپرد - به توران چو هومان و چون بارمان
دلیر و سپهبد نبد بی‌گمان - به سهراب آگاهی آمد ز راه
ز هومان و از بارمان و سپاه - به دیگر چو هومان سوار دلیر
دگر بارمان نام‌بردار شیر - وزان روی گرسیوز و بارمان
کشیدند لشکر چو باد دمان - سپهرم بد و بارمان پیش رو
خبر شد بدیشان ز سالار نو - سپهرم به ترمذ شد و بارمان
به کردار ناوک بجست از کمان - بیامد سوی میمنه بارمان
سپاهی ز ترکان دنان و دمان