«ارژنگ» در غزلستان
- فردوسی
- «ارژنگ» در شاهنامه فردوسی
- سپرد آنچ دید از کران تا کران
به ارژنگ سالار مازندران - چو ارژنگ بشنید گفتار اوی
سوی شاه مازندران کرد روی - نباید که ارژنگ و دیو سپید
به جان از تو دارند هرگز امید - نه ارژنگ مانم نه دیو سپید
نه سنجه نه پولاد غندی نه بید - مگر دست ارژنگ بسته چو سنگ
فگنده به گردنش در پالهنگ - بدان جایگه باشد ارژنگ دیو
که هزمان برآید خروش و غریو - به ارژنگ سالار بنهاد روی
چو آمد بر لشکر نامجوی - برون آمد از خیمه ارژنگ دیو
چو آمد به گوش اندرش آن غریو - چو آید به دیو سپید آگهی
کز ارژنگ شد روی گیتی تهی - وگرنه چو ارژنگ و دیو سپید
دلت کرد باید ز جان ناامید - غمی گشت از ارژنگ و دیو سپید
که شد کشته پولاد غندی و بید - یکی نامداری بد ارژنگ نام
بابر اندر آورده از جنگ نام - بدو گفت ارژنگ جنگی منم
سرافراز و شیر درنگی منم - بجنگ من ارژنگ روز نبرد
کجا داشتی خویشتن را بمرد - نه ارژنگ ماندم نه دیو سپید
نه سنجه نه اولاد غندی نه بید - نبشتند برسان ارژنگ چین
سوی شاه با صد هزار آفرین - یکی نامه برسان ارژنگ چین
نوشتند و کردند چند آفرین