«البرز» در غزلستان
- فردوسی
- «البرز» در شاهنامه فردوسی
- شوم ناپدید از میان گروه
برم خوب رخ را به البرز کوه - چو بگذشت ازان بر فریدون دو هشت
ز البرز کوه اندر آمد به دشت - که یزدان پاک از میان گروه
برانگیخت ما را ز البرز کوه - ببردش دمان تا به البرز کوه
که بودش بدانجا کنام و گروه - برفتم به فرمان گیهان خدای
به البرز کوه اندر آن زشت جای - به پیمان چنین رفت پیش گروه
چو باز آوریدم ز البرز کوه - وزان جا کشیدن سوی زاوه کوه
بران کوه البرز بردن گروه - برو تازیان تا به البرز کوه
گزین کن یکی لشکر همگروه - یکی میل ره تا به البرز کوه
یکی جایگه دید برنا شکوه - مرا رفت باید به البرز کوه
به کاری که بسیار دارد شکوه - مرا گفت رو تا به البرز کوه
قباد دلاور ببین با گروه - چنانم که گویی ز البرز کوه
کنون آمدم شادمان با گروه - تو گفتی جهان سر به سر آهنست
وگر کوه البرز در جوشنست - یکی خانه کرد اندر البرز کوه
که دیو اندران رنج‌ها شد ستوه - به رستم چنین گفت کاووس کی
که از کوه البرز تا برگ نی - تو گفتی یکی باره‌ی آهنست
وگر کوه البرز در جوشنست - همی‌برد هر کس بر سوفزای
تلی گشته چون کوه البرز جای - قباد آنک آمد ز البرز کوه
به مردی جهاندار شد با گروه