«قارن» در غزلستان
- فردوسی
- «قارن» در شاهنامه فردوسی
- سپهدار چون قارن کاوگان
سپهکش چو شیروی و چون آوگان - به پیش اندرون قارن رزم زن
به دست چپش سرو شاه یمن - سپهدار چون قارن کاوگان
به پیش سپاه اندرون آوگان - منوچهر با قارن پیلتن
برون آمد از بیشه‌ی نارون - سپه کش چو قارن مبارز چو سام
سپه برکشیده حسام از نیام - بفرمود تا قارن رزم جوی
ز پهلو به دشت اندر آورد روی - سپهدار چون قارن کینه‌دار
سواران جنگی چو سیصدهزار - به پیش سپه قارن رزم زن
ابا رای زن سرو شاه یمن - سپه را سراسر به قارن سپرد
کمین‌گاه بگزید سالار گرد - چو شب روز شد قارن رزمخواه
درفشی برافراخت چون گرد ماه - به یک دست قارن به یک دست شیر
به سر گرز و تیغ آتش و آب زیر - هم این یک سخن قارن اندیشه کرد
که برگاشتش سلم روی از نبرد - چو دژدار و چون قارن رزمجوی
یکایک بروی اندر آورده روی - به یک دست قارن به یک دست سام
نشستند روشن‌دل و شادکام - چو گرشاسپ و چون قارن رزم زن
جز این نامداران آن انجمن - بکوشید با قارن رزم زن
دگر گرد گرشاسپ زان انجمن - به راه دهستان نهادند روی
سپهدارشان قارن رزمجوی - چو او کشته شد قارن رزمجوی
سپه را بیاورد و بنهاد روی - به هر سو که قارن برافگند اسپ
همی تافت آهن چو آذرگشسپ - بشد بارمان تا به دشت نبرد
سوی قارن کاوه آواز کرد - ز قارن چو افراسیاب آن بدید
بزد اسپ و لشکر سوی او کشید - نگه کرد قارن به مردان مرد
ازان انجمن تا که جوید نبرد - چو شب تیره شد قارن رزمخواه
بیاورد سوی دهستان سپاه - دل قارن آزرده گشت از قباد
میان دلیران زبان برگشاد - چنین گفت قارن که تا زاده‌ام
تن پرهنر مرگ را داده‌ام - نگه کن که با قارن رزم زن
چه گوید قباد اندران انجمن - به هر سو که قارن شدی رزمخواه
فرو ریختی خون ز گرد سیاه - بیاراست قارن به قلب اندرون
که با شاه باشد سپه را ستون - چو قارن شنود آنکه افراسیاب
گسی کرد لشکر به هنگام خواب - پس آنگه سوی خان قارن شدند
همه دیده چون ابر بهمن شدند - چو شیدوش و کشواد و قارن بهم
زدند اندرین رای بر بیش و کم - کزو قارن رزم‌زن خسته بود
به خون برادر کمربسته بود - چو بشنید نوذر که قارن برفت
دمان از پسش روی بنهاد و تفت - بجویید تا قارن رزم زن
رهایی نیابد ازین انجمن - که قارن رها یافت از وی به جان
بران درد پیچید و شد بدگمان - که چون قارن کاوه جنگ آورد
پلنگ از شتابش درنگ آورد - ز ویسه به قارن رسید آگهی
که آمد به پیروزی و فرهی - چو از پارس قارن به هامون کشید
ز دست چپش لشکر آمد پدید - بر ویسه شد قارن رزم جوی
ازو ویسه در جنگ برگاشت روی - چو بر ویسه آمد ز اختر شکن
نرفت از پسش قارن رزم‌زن - ازان پیشتر تابه قارن رسید
گرامیش را کشته افگنده دید - بدانست قارن که ایشان کیند
ز زاولستان ساخته بر چیند - شماساس چون در بیابان رسید
ز ره قارن کاوه آمد پدید - به هم بازخوردند هر دو سپاه
شماساس با قارن کینه‌خواه - چو برزین و چون قارن رزم‌زن
چو خراد و کشواد لشکرشکن - بشد قارن و موبد و مرزبان
سپاهی ز بامین و ز گرزبان - چو بشنید زو گفته‌ی موبدان
همان گفته‌ی قارن و بخردان - به قلب اندرون قارن رزم‌زن
ابا گرد کشواد لشگر شکن - سبک قارن رزم‌زن کان بدید
چو رعد از میان نعره‌ای برکشید - میان سپاه اندر آمد دلیر
سپهدار قارن به کردار شیر - بزد بر سرش تیغ زهر آبدار
بگفتا منم قارن نامدار - نگون اندر آمد شماساس گرد
چو دید او ز قارن چنان دست برد - همه نامداران شدند انجمن
چو دستان و چون قارن رزم‌زن - چو رستم بدید آنک قارن چه کرد
چه‌گونه بود ساز ننگ و نبرد - شماساس کین توز لشکر پناه
که قارن بکشتش به آوردگاه - بروی دگر قارن رزم زن
که چشمش ندیدست هرگز شکن - همان قارن نیو و کشواد را
چو برزین و خراد پولاد را - بپیش اندرون قارن رزم زن
سر نامداران آن انجمن - ازان پس بگستهم گژدهم گفت
که با قارن رزم زن باش جفت - نیام از دل و خون دشمن کنید
ز تورانیان کوه قارن کنید - چو گستهم کو پیل کشتی بر اسپ
دگر قارن گرد پور گشسپ - بیاورد چون قارن برزمهر
دگر دادبرزین آژنگ چهر - برین‌سان همی‌راند فرسنگ سی
پس پشت او قارن پارسی - چو آرش که بردی به فرسنگ تیر
چو پیروزگر قارن شیرگیر