«اسکندر» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «اسکندر» در غزلیات حافظ شیرازی
- فردوسی
- «اسکندر» در شاهنامه فردوسی
- بسودی همان کره را چشم و یال
که همتای اسکندر او بد به سال - چو اسکندر آمد به پردهسرای
برفتند گردان رومی ز جای - دو لشکر که آن را کرانه نبود
چو اسکندر اندر زمانه نبود - کرا مادر و خواهر و دختر است
همه پاک بر دست اسکندر است - ز دارای داراب بن اردشیر
سوی قیصر اسکندر شهرگیر - هیونی ز کرمان بیامد دوان
به نزدیک اسکندر بدگمان - چو اسکندر آگاه شد زین سخن
که دارای دارا چه افگند بن - به نزدیک اسکندر آمد وزیر
که ای شاه پیروز و دانشپذیر - ز اسکندر فیلقوس بزرگ
جهانگیر و با کینهجویان سترگ - چو اسکندر این نیکویها بگفت
دل پادشا گشت با داد جفت - ز اسکندر راد پیروزگر
خداوند شمشیر و تاج و کمر - فرستادشان شاه سوی عروس
بر آواز اسکندر فیلقوس - سپهدار هندوستان شاد شد
که از رنج اسکندر آزاد شد - ز شاهنشه اسکندر فیلقوس
فروزندهی آتش و نعم و بوس - چو اسکندر آمد به نزدیک فور
بدید آن سپه این سپه را ز دور - به مصر آمد از اندلس چون نوند
بر قیصر اسکندر ارجمند - نوشتند پس نامهیی بر حریر
ز شیراوژن اسکندر شهرگیر - بدو گفت کاید به پیشت عروس
ترا خوانم اسکندر فیلقوس - چو اسکندر آن نامهی او بخواند
بزد نای رویین و لشکر براند - مرا این که آمد همی با عروس
رها کرد ز اسکندر فیلقوس - که گر هیچ جنبش بدی در نگار
نبودی جز اسکندر شهریار - به اسکندر نامور شاه گفت
که پیدا کن اکنون نهان از نهفت - بفرمود اسکندر فیلقوس
تبیره به زخم آوریدند و کوس - یکی نامه فرمود پس تا دبیر
نویسد ز اسکندر شهرگیر - بدانگه که اسکندر آمد ز روم
به ایران و ویران شد این مرز و بوم - نخست اندر آید ز سلم بزرگ
ز اسکندر آن کینه دار سترگ