«سیاووش» در غزلستان
- مولوی
- «سیاووش» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- فردوسی
- «سیاووش» در شاهنامه فردوسی
- سیاووش زو خواست کاید پدید
ببایست لختی چمید و چرید - برین داستان من سخن ساختم
به کار سیاووش پرداختم - سیاووش را داد و کردش نوید
ز خوبی بدادش فراوان امید - کسی را فرستاد نزدیک اوی
که پنهان سیاووش را این بگوی - سپهبد سیاووش را خواند و گفت
که خون و رگ و مهر نتوان نهفت - چو آمد به کاووس شاه آگهی
که آمد سیاووش با فرهی - سیاووش را گفت با او برو
بیرای دل را به دیدار نو - پذیره برفتند یکسر ز جای
به نزد سیاووش فرخنده رای - بهر کنج در سیصد استاده بود
میان در سیاووش آزاده بود - چو پیش پدر شد سیاووش پاک
نه دود و نه آتش نه گرد و نه خاک - سیاووش را سر بباید برید
بدینسان بودبند بد را کلید - سیاووش را تنگ در برگرفت
ز کردار بد پوزش اندر گرفت - گسی کرد و بر گاه تنها بماند
سیاووش و سودابه را پیش خواند - به هوش و خرد با سیاووش گفت
که این راز بر من نشاید نهفت - سیاووش گفت آن کجا رفته بود
وزان در که سودابه آشفته بود - سیاووش را کرد باید درست
که این بد بکرد و تباهی بجست - بشد هیربد با سیاووش گفت
برآورد پوشیده راز از نهفت - که آمد ز ایران سپاهی گران
سپهبد سیاووش و با او سران - سیاووش زین سو به پاسخ نماند
سوی بلخ چون باد لشکر براند - دو جنگ گران کرده شد در سه روز
بیامد سیاووش لشکر فروز - به نزد سیاووش برخواسته
ز هر چیز گنجی بیاراسته - در آشتی با سیاووش نیز
بجویم فرستم بیاندازه چیز - سیاووش ورا دید بر پای خاست
بخندید و بسیار پوزش بخواست - سیاووش بنشاندش زیر تخت
از افراسیابش بپرسید سخت - بفرمود تا پرده برداشتند
به چشم سیاووش بگذاشتند - همی گفت و رخساره کرده دژم
ز کار سیاووش دل پر ز غم - چو نامه به نزد سیاووش رسید
بران گونه گفتار ناخوب دید - چو خوان سپهبد بیاراستند
کس آمد سیاووش را خواستند - بدو گفت کار جریره بساز
به فر سیاووش خسرو به ناز - به نزد سیاووش فرستاد یار
چو رویین و چون شیدهی نامدار - سیاووش لشکر به جیحون کشید
به مژگان همی از جگر خون کشید - برین نیز چندی بگردید چرخ
سیاووش را بد ز نیکیش به رخ - سیاووش برانگیخت اسپ نبرد
چو گوی اندر آمد به پیشش به گرد - سیاووش بشنید کامد سپاه
پذیره شدن را بیاراست شاه - یکی روز پیران به به روزگار
سیاووش را گفت کای نامدار - سیاووش بنشست با او به تخت
به دیدار او شاد شد شاه سخت - چنین داد پاسخ سیاووش بدوی
که ای پیر پاکیزه و راستگوی - سیاووش غمی گشت ز ایرانیان
سخن گفت بر پهلوانی زبان - سیاووش بدان گفتها رام شد
برافروخت و اندر خور جام شد - میی چند خوردند و گشتند شاد
به نام سیاووش کردند یاد - سیاووش داند همه کار تو
هم از کار تو هم ز گفتار تو - سیاووش بدو گفت مندیش زین
که یارست با من جهان آفرین - خنیده سپاه اندرآورد گرد
بشد شادمان تا سیاووش گرد - نهادند بر پشت این نامه بر
که پیش سیاووش خودکامه بر - سیاووش چو بخروشد از روم و چین
پر از گرز و شمشیر بینی زمین - بفرمود پس تا سیاووش را
مرآن شاه بیکین و خاموش را - به سوی سیاووش بنهاد روی
ابا نامداران پرخاشجوی - ز یک سو شدی آتش تیزگرد
برافروختی از سیاووش گرد - برفتند سوی سیاووش گرد
پس پشت و پیش سپه بود گرد - سیاووش را دست بسته چو سنگ
فگندند در گردنش پالهنگ - به کشتی سیاووش را بیگناه
به خاک اندر انداختی نام و جاه - سیاووش را دیدم اکنون به خواب
درخشانتر از بر سپهر آفتاب - گسی کن به سوی سیاووش گرد
مگردان بدآموز را هیچ گرد - بیفگند بر خاک و آمد فرود
سیاووش را داد چندی درود - بدو گفت سالار و مهتر توی
سیاووش رد را برادر توی - برفتند سوی سیاووش گرد
چو آمد دو تن را دل و هوش گرد - چو افتاد بر خواسته چشم گیو
گزین کرد درع سیاووش نیو - سیاووش را زنده گر دیدمی
بدین گونه از دل نخندیدمی - ز بهر سیاووش ببارید آب
همی کرد نفرین بر افراسیاب - چو پور سیاووش دیدش ببام
منم پیش رو گفت بهرام نام