پشيمان شدن ويس از کرده خويش
شگفتا پرفريبا روزگارا
که چون دارد زبون خويش ما را
بما بازى نمايد اين نبهره
چنان چون مرد بازى کن به مهره
مگر ما را جزين بهره نبايست
وگر چونين نبودى خود نشايست
تن ما گر نبودى بسته آز
نگفتى از گشى با هيچ کس راز
نه کس را در جهان گردن نهادى
نه بارى زين جهان بر تن نهادى
ز بند مردمى جستى رهايى
نجستى از بزرگى جز جدايى
چو بودى در گهرمان بى نيازى
به که کردى جهان افسوس و بازى
چنان کاندر ميان ويس و رامين
بگسترد از پس مهر آن همه کين
چو رامين بازگشت از ويس نوميد
ز مهر هردو گشت ابليس نوميد
پشيمان گشت ويس از کرده خويش
دل نالانش گشت آزرده خويش
ز گريه کرد چشم خويش پرآب
به رخ براشک او چون در خوشاب
همى باريد چون ابر بهارى
به آب اندر روان همچون سمارى
گل رويش به گونه گشت چون گل
ز درد دل همى زد سنگ بر دل
نه بر دل زد که مى زد سنگ بر سنگ
ز ناله همچو زير چنگ بر چنگ
همى گفت آه ازين وارونه بختم
تو گويى شاخ محنت را درختم
چرا تيمار جان خود خريدم
به دست خود گلوى خود بريدم
چه بد بود اين که کردم با تن خويش
چرا گشتم بدين سان دشمن خويش
کنون آتش ز جانم که نشايد
کنون خودکرده را درمان که داند
به دايه گفت دايه خيز و منشين
نمونه کار خسته جان من بين
نگر تا هيچ کس را اين فتادست
به بخت من ز مادر دخت زادست
مرا آمد به در بخت وفاگر
به زورش بازگردانيدم از در
مرا بر دست جام نوش و من مست
به مستى جام را بفگندم از دست
سيه باد جفا انگيخت گردم
کبود ابر بلا باريد دردم
سه چندان کز هوا بارد همى نم
درين شب بر دلم بارد همى غم
منم از خرمى درويش گشته
چراغ خود به دست خويش کشته
الا اى دايه همچون باد بشتاب
نگارين دلبرم را زود درياب
عنان باره اش گير و فرود آر
بگو اى رفته از پيشم به آزار
نباشد هيچ کامى بى نهيبى
نباشد هيچ عشقى بى عتيبى
به جان اندر اميد و آز باشد
به عشق اندر عتاب و ناز باشد
جفاى تو حقيقت بد به کردار
جفاى من مجازى بد به گفتار
نبينى هيچ مهر و مهرجويى
که خود در وى نباشد گفت و گويى
بدان دلبر چرا باشد نيازى
که خود با او نشايد کرد نازى
تو آزرده شدى از من به گفتار
من آزرده شدم از تو به کردار
اگر بود از تو آن کردار نيکو
چرا بود از من اين گفتار آهو
چو از تو آن چنان کردار شايست
مرا خود بيش و کم گفتن نبايست
بدار اى دايه او را تا من آيم
که پوزش آنچه بايد من نمايم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده