شماره ٤٣٢: از تنک رويى شود همصحبت هر خار گل
از تنک رويى شود همصحبت هر خار گل
مى کشد دايم ز حسن خلق خود آزار گل
نوبهاران را اگر ميخانه در پرده نيست
از کدامين باده رنگين مى کند رخسار گل
دارد از شبنم بهار آيينه اش پيش نفس
بس که رفت از ديدن رخسار اواز کار گل
نيست دور شادمانى را بقاى همچو برق
تا به خود جنبيده اى مى افتد از پرگار گل
از سحر خيزان چراغ عيش گيرد روشنى
مى شود از اشک شبنم هر سحر بيدار گل
در گذر از شادى بى عافيت کز سادگى
عمر خود کوتاه کرد از خنده بسيار گل
نيست از آتش عنانى در بساط نوبهار
انقدر فرصت که بيرون آرد از پاخارگل
رشته نبود اين که بر گلدسته ها پيچيده است
بر کمر بسته است از دست رخت زنار گل
احتياط بى شمار آخر به رسوايى کشد
بوى خود را فاش کرد از پرده بسيار گل
از الف چون حرفهاى مختلف پيدا شود
در بهاران آنچنان مى جوشد از هر خار گل
قطره هاى شبنمش هرگز به اين شوخى نبود
چيده بادامن عرق گويا ازان رخسار گل
با لب ميگون شراب لعل خون مرده است
گلعذارى هر کجا باشد بود بيکار گل
حسن را در خانه زين سير مى بايد نمود
جلوه ديگر کند بر گوشه دستار گل
خط برآورد از حجاب آن چهره مستور را
در بهار از پوست مى آيد برون ناچار گل
آنچنان کز زخمهاى تازه جوشد خون گرم
مى زند جوش آنچنان از رخنه ديوار گل
چرب نرمى کن که مى آرد به هموارى برون
دامن خود را درست از پنجه صد خار گل
خون به خون شستن ندارد جز ندامت حاصلى
کى برد زنگ کدورت از دل افگار گل
هايهوى بلبلان مهر دهان گفتگوست
ورنه دارد در لب خامش سخن بسيار گل
مى نمايد جا به اشک عندليبان در لباس
اين که شبنم را دهد در دامن خود بارگل
چون زليخا کز پى يوسف برآمد بى حجاب
آنچنان دنبال آن سرو آيد از گلزار گل
با لب خندان و روى تازه يا رمن است
غنچه بالين مريض و بستر بيمار گل
مى دهد رنگى و رنگى مى ستاند هر زمان
بس که دارد انفعال از چهره دلدار گل
صحبت روشن ضميران توتياى بينش است
مى شود از قرب شبنم از اولوالابصار گل
عشق دارد فيضها نبود عجب گرسرزند
بلبل يکرنگ را از غنچه منقار گل
سازگارى بين که با آن بى نيازى مى کشد
دامن الفت به دست ديگران از خارگل
صبر کن بر تنگ چشميهاى گردون خسيس
کاين چنين از تنگناى غنچه شد هموار گل
در لباس از خون بلبل جامه رنگين مى کند
هر که صائب مى زند بر گوشه دستار گل
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده