در شکر مجلس صاحب ناصرالدين
اى بارگاه صاحب عادل خود اين منم
کز قربت تو لاف زمين بوس مى زنم
تا دامن بساط ترا بوسه داده ام
بر جيب چرخ مى سپرد پاى دامنم
تا پاى بر مساکن صحنت نهاده ام
پيوسته با تجلى طورست مسکنم
با برکه تو راى نباشد به کوثرم
با روضه تو ياد نيايد ز گلشنم
دور از سعادت تو درين روزها دلم
کز دورى بساط تو خون بود در تنم
با جان دلشکسته که در عهد من مباد
گر عهد خدمت تو همه عمرم بشکنم
مى گفت بى بساط همايون چگونه اى
گفتا چنان که دانى جانى همى کنم
ليکن ز هجر خدمت ميمون صاحبست
نى از فراق بارگهش اشک و شيونم
آن دوستکام خواجه دنيا کز اعتقاد
بى بندگيش دشمن خويش و چه دشمنم
اى صدر آفرينش از اقبال آفرينت
با طبع پر لطيفه چو دريا و معدنم
با اين همه کمال تو در هر مباحثه
آن لکنتم دهد که تو پندارى الکنم
زايندگى خاطر آبستنم چه سود
چون از نتيجه خلف اينجا سترونم
از روز روشن و شب تيره نهفته اند
اندازه کمال تو وين هست روشنم
چون تير فکرتم به نشانه نمى رسد
معذور باشم ار سپر عجز بفکنم
با جان من اگرنه هواى ترا رگيست
خون خشک باد در رگ جان همچو روينم
يک جوز صدق کم نکنم در هواى تو
تا برنچيند مرغ اجل همچو ارزنم
چون نى شکر همه کمرم بندگيت را
آزاد چند باشم نه سرو و سوسنم
در خرمن قبول تو کاهى اگر شوم
گردون برد به کاهکشان کاه خرمنم
ور سايه عنايت تو بر سرم فتد
خورشيد و مه به تهنيت آيد به روزنم
زين پيش با عنا چو مى و شير داشتى
دستان آب و روغن ايام توسنم
وامروز در حمايت جاهت به خدمتى
اندر چراغ مى کند از بيم روغنم
در بوستان مجلس لهو ار ز خارجى
چون در ميان سرو و سمن سيروراسنم
با باد در لطافت ازين پس مرى کنم
گر خاک درگه تو بماند نشيمنم
از کيمياى خدمت تو زرکان شوم
گرچه کنون به منزلت زنگ آهنم
در نظم اين قصيده که فتوى همى دهد
ابيات او به صدق مباهات کردنم
در نظم اين قصيده چه گر درج کرده ام
يعنى حديث خويش کزين سان و زان فنم
گر از سر مديح تو اندر گذشته ام
زين صد هزار خون معانى به گردنم
تو برتر از ثناى منى لاجرم سخن
همچون لعاب پيله به خود بر همى تنم
وصف تو آن چنان که تويى هيچ کس نگفت
من کيستم چه دانم آخر نه من منم
وين در زمين عافيت اعقاب خويش را
تخميست کز براى شرف مى پراکنم
تا گردباد را نبود آن مکان که او
گويد که من به منصب باران بهمنم
باد از مکان و منصب تو هرکه در وجود
در منصبى که باشد گويد ممکنم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده