«دامن» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «دامن» در غزلیات حافظ شیرازی
- حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود
ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را - دور دار از خاک و خون دامن چو بر ما بگذری
کاندر این ره کشته بسیارند قربان شما - از آن دمی که ز چشمم برفت رود عزیز
کنار دامن من همچو رود جیحون است - گر من آلوده دامنم چه عجب
همه عالم گواه عصمت اوست - روی خوب است و کمال هنر و دامن پاک
لاجرم همت پاکان دو عالم با اوست - تا به دامن ننشیند ز نسیمش گردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست - خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان
زین فتنه ها که دامن آخرزمان گرفت - تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک
باور مکن که دست ز دامن بدارمت - بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی
خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد - دامن دوست به صد خون دل افتاد به دست
به فسوسی که کند خصم رها نتوان کرد - عیبم بپوش زنهار ای خرقه می آلود
کان پاک پاکدامن بهر زیارت آمد - بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
که به بالای چمان از بن و بیخم برکند - با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب
کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی کند - رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر دامن ساقی سیمین ساق بود - ز من ضایع شد اندر کوی جانان
چه دامنگیر یا رب منزلی بود - دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک
جامه ای در نیک نامی نیز می باید درید - طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف - شاها فلک از بزم تو در رقص و سماع است
دست طرب از دامن این زمزمه مگسل - ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم
که بر خاکم روان گردی به گرد دامنت گردم - دامن مفشان از من خاکی که پس از من
زین در نتواند که برد باد غبارم - سر سودای تو در سینه بماندی پنهان
چشم تردامن اگر فاش نگردی رازم - سحر سرشک روانم سر خرابی داشت
گرم نه خون جگر می گرفت دامن چشم - در شان من به دردکشی ظن بد مبر
کآلوده گشت جامه ولی پاکدامنم - گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم
گر به آب چشمه خورشید دامن تر کنم - سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم - مست بگذشتی و از حافظت اندیشه نبود
آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم - دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل
مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان - چو گل هر دم به بویت جامه در تن
کنم چاک از گریبان تا به دامن - چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من - دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده - از دامن تو دست ندارند عاشقان
پیراهن صبوری ایشان دریده ای - دامن کشان همی شد در شرب زرکشیده
صد ماه رو ز رشکش جیب قصب دریده - هرگز که دیده باشد جسمی ز جان مرکب
بر دامنش مبادا زین خاکیان غباری - چو گل به دامن از این باغ می بری حافظ
چه غم ز ناله و فریاد باغبان داری - به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی - تا چو مجمر نفسی دامن جانان گیرم
جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی - بازآ که چشم بد ز رخت دفع می کند
ای تازه گل که دامن از این خار می کشی - که را رسد که کند عیب دامن پاکت
که همچو قطره که بر برگ گل چکد پاکی - سنگسان شو در قدم نی همچو آب
جمله رنگ آمیزی و تردامنی - سعدی شیرازی
- «دامن» در غزلیات سعدی شیرازی
- تا به گریبان نرسد دست مرگ
دست ز دامن نکنیمت رها - خاک پایش خواستم شد بازگفتم زینهار
من بر آن دامن نمی خواهم غبار خویش را - تا خار غم عشقت آویخته در دامن
کوته نظری باشد رفتن به گلستان ها - مرا هرآینه روزی تمام کشته ببینی
گرفته دامن قاتل به هر دو دست ارادت - دامن دولت چو به دست اوفتاد
گر بهلی بازنیاید به دست - دیر آمدی ای نگار سرمست
زودت ندهیم دامن از دست - دست طلب داشتن ز دامن معشوق
پیش کسی گو کش اختیار به دستست - دست سعدی به جفا نگسلد از دامن دوست
ترک لؤلؤ نتوان گفت که دریا خطرست - تا گل روی تو در باغ لطافت بشکفت
پرده صبر من از دامن گل چاکترست - نظر پاک مرا دشمن اگر طعنه زند
دامن دوست بحمدالله از آن پاکترست - به یادگار کسی دامن نسیم صبا
گرفته ایم و دریغا که باد در چنگست - عاشق گریختن نتواند که دست شوق
هر جا که می رود متعلق به دامنست - اگر جهان همه دشمن شود ز دامن تو
به تیغ مرگ شود دست من رها ای دوست - قوی به چنگ من افتاده بود دامن وصل
ولی دریغ که دولت به تیزچنگی نیست - دیده در می فشاند در دامن
گوییا آستین مرجان داشت - هزار گونه غم از چپ و راست دامنگیر
هنوز در تک و پوی غمی دگر می گشت - دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت
غمت از سر ننهم گر دلت از ما بگرفت - ای چشم خرد حیران در منظر مطبوعت
وی دست نظر کوتاه از دامن ادراکت - دست گیر این پنج روزم در حیات
تا نگیرم در قیامت دامنت - دست از دامنم نمی دارد
خاک شیراز و آب رکن آباد - گفت در راه دوست خاک مباش
نه که بر دامنش نشیند گرد - عشق و مستوری نباشد پای گو در دامن آور
کز گریبان ملامت سر برآوردن نیارد - مگر به درد دلی بازمانده ام یا رب
کدام دامن همت غبار من دارد - از دامن که تا به در شهر بساطی
از سبزه بگسترد و بر او لاله فشان کرد - مکن که روز جمالت سر آید ار سعدی
شبی به دست دعا دامن سحر گیرد - سعدی نظر از رویت کوته نکند هرگز
ور روی بگردانی در دامنت آویزد - دررست لفظ سعدی ز فراز بحر معنی
چه کند به دامنی در که به دوست برنریزد - در قیامت چو سر از خاک لحد بردارم
گرد سودای تو بر دامن جانم باشد - عشقش حرام بادا بر یار سروبالا
تردامنی که جانش در آستین نباشد - گر بار دگر دامن کامی به کف آرم
تا زنده ام از چنگ منش کس نرهاند - در حسرت آنم که سر و مال به یک بار
در دامنش افشانم و دامن نفشاند - پرده بر عیبم بپوشیدند و دامن بر گناه
جرم درویشی چه باشد تا به سلطان گفته اند - دامن کشان حسن دلاویز را چه غم
کآشفتگان عشق گریبان دریده اند - نادر گرفت دامن سودای وصلشان
دستی که عاقبت نه به دندان گزیده اند - دامن دولت جاوید و گریبان امید
حیف باشد که بگیرند و دگر بگذارند - امیدواران دست طلب ز دامن دوست
اگر فروگسلانند در که آویزند - بار یاران بکش که دامن گل
آن برد کاحتمال خار کند - ای صورتی که پیش تو خوبان روزگار
همچون طلسم پای خجالت به دامنند - پاکیزه روی در همه شهری بود ولیک
نه چون تو پاکدامن و پاکیزه خو بود - آن که در دامنش آویخته باشد خاری
هرگزش گوشه خاطر به گلستان نرود - او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود - گر من از خار بترسم نبرم دامن گل
کام در کام نهنگست بباید طلبید - دفتر فکرت بشوی گفته سعدی بگوی
دامن گوهر بیار بر سر مجلس ببار - از دامن تو دست ندارم که دست نیست
بر دستگیر دیگرم ای دوست دست گیر - دست مجنون و دامن لیلی
روی محمود و خاک پای ایاز - من در وفا و عهد چنان کند نیستم
کز دامن تو دست بدارم به تیغ تیز - جهد کردیم تا نیالاید
به خرابات دامن پرهیز - آستین از چنگ مسکینان گرفتم درکشد
چون تواند رفت و چندین دست دل در دامنش - پیرهنی گر بدرد ز اشتیاق
دامن عفوش به گنه بربپوش - هر که خواهد در حق ما هر چه خواهد گو بگوی
ما نمی داریم دست از دامن دلدار خویش - ایا باد سحرگاهی گر این شب روز می خواهی
از آن خورشید خرگاهی برافکن دامن محمل - گروهی همنشین من خلاف عقل و دین من
بگیرند آستین من که دست از دامنش بگسل - کجا روم که بمیرم بر آستان امید
اگر به دامن وصلت نمی رسد دستم - چنین که دست خیالت گرفت دامن من
چه بودی ار برسیدی به دامنت دستم - می نماید که جفای فلک از دامن من
دست کوته نکند تا نکند بنیادم - خاک نعلین تو ای دوست نمی یارم شد
تا بر آن دامن عصمت ننشیند گردم - روز دیوان جزا دست من و دامن تو
تا بگویی دل سعدی به چه جرم آزردم - بی تو در دامن گلزار نخفتم یک شب
که نه در بادیه خار مغیلان بودم - خار سودای تو آویخته در دامن دل
ننگم آید که به اطراف گلستان گذرم - به قدم رفتم و ناچار به سر بازآیم
گر به دامن نرسد چنگ قضا و قدرم - میان ما بجز این پیرهن نخواهد بود
و گر حجاب شود تا به دامنش بدرم - گر چه لایق نبود دست من و دامن تو
هر کجا پای نهی فرق سر آن جا دارم - گر من ز محبتت بمیرم
دامن به قیامتت بگیرم - نه دست صبر که در آستین عقل برم
نه پای عقل که در دامن قرار کشم - آخر قصد من تویی غایت جهد و آرزو
تا نرسم ز دامنت دست امید نگسلم - دامن خیمه برفکن دشمن و دوست گو ببین
کاین همه لطف می کند دوست به رغم دشمنم - چند فشانی آستین بر من و روزگار من
دست رها نمی کند مهر گرفته دامنم - دردیست در دلم که گر از پیش آب چشم
برگیرم آستین برود تا به دامنم - رفیقانم سفر کردند هر یاری به اقصایی
خلاف من که بگرفته است دامن در مغیلانم - گویند بدار دستش از دامن
تا دست بدارد از گریبانم - چه دامن های گل باشد در این باغ
اگر چیزی نگوید باغبانم - بکن چندان که خواهی جور بر من
که دستت بر نمی دارم ز دامن - باور مکن که من دست از دامنت بدارم
شمشیر نگسلاند پیوند مهربانان - دامن ز پای برگیر ای خوبروی خوش رو
تا دامنت نگیرد دست خدای خوانان - گرم دشمن شوی ور دوست گیری
نخواهم دستت از دامن گسستن - مردن اندر کوی عشق از زندگانی خوشترست
تا نمیری دست مهرش کوته از دامن مکن - گفتم ای غافل نبینی کوه با چندین وقار
همچو طفلان دامنش پرارغوان و یاسمین - دامن من به دست او روز قیامت اوفتد
عمر به نقد می رود در سر گفت و گوی او - بازم حفاظ دامن همت گرفت و گفت
از دوست جز به دوست مبر سعدیا پناه - به دست جهد نشاید گرفت دامن کام
اگر نخواهدت ای نفس خیره می پویی - از کف ندهم دامن معشوقه زیبا
هل تا برود نام من ای یار به زشتی - عمرها در زیر دامن برد سعدی پای صبر
سر ندیدم کز گریبان وفا برداشتی - گر رفته باشم زین جهان بازآیدم رفته روان
گر همچنین دامن کشان بالای خاکم بگذری - عودست زیر دامن یا گل در آستینت
یا مشک در گریبان بنمای تا چه داری - هم اگر عمر بود دامن کامی به کف آید
که گل از خار همی آید و صبح از شب تاری - باغ و لالستان چه باشد آستینی برفشان
باغبان را گو بیا گر گل به دامن می بری - دامن دوست به دنیا نتوان داد از دست
حیف باشد که دهی دامن گوهر به خسی - صحبت از این شریفتر صورت از این لطیفتر
دامن از این نظیفتر وصف تو چون کند کسی - سعدی از دست غمت چاک زده دامن عمر
بیشتر زین نکند صابری و مشتاقی - این عشق را زوال نباشد به حکم آنک
ما پاک دیده ایم و تو پاکیزه دامنی - طمع مدار که از دامنت بدارم دست
به آستین ملالی که بر من افشانی - خیام نیشابوری
- «دامن» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «دامن» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- گر زنده جانی یابمی من دامنش برتابمی
ای كاشكی درخوابمی در خواب بنمودی لقا - گر تو كنی بر مه تفو بر روی تو بازآید آن
ور دامن او را كشی هم بر تو تنگ آید قبا - جباروار و زفت او دامن كشان میرفت او
تسخركنان بر عاشقان بازیچه دیده عشق را - ای سرخوشان ای سرخوشان آمد طرب دامن كشان
بگرفته ما زنجیر او بگرفته او دامان ما - این خوشدل و خوش دامن دیوانه تویی یا من
دركش قدحی با من بگذار ملامت را - ای خواجه خوش دامن دیوانه تویی یا من
دركش قدحی با من بگذار ملامت را - چون در دل ما آیی تو دامن خود بركش
تا جامه نیالایی از خون جگر جانا - خاموش كه او خود بكشد عاشق خود را
تا چند كشی دامن هر بیهنری را - در دامن اوست عین مقصود
بر ما بفشاند آستین را - دامن تو پرسفال پیش تو آن زر و مال
باورم آنگه كنی كه اجل آرد فنا - دامن هر خار پر از گل كند
عقل دهد كله دیوانه را - مرا سودای تو دامن گرفتهست
كه این سودا نه آن سودای پارست - كرم دامن پر از زر كرد و آورد
كه تا وا میخرد هر جا اسیریست - دست بگشا دامن خود را بگیر
مرهم این ریش جز این ریش نیست - گفتا گواه جرحست تردامنست چشمت
گفتم به فر عدلت عدلند و بیغرامت - چون بجهی از غضبش دامن حلمش بكشی
آتش سوزنده تو را لطف و كرم باره شود - چراغست این دل بیدار به زیر دامنش میدار
از این باد و هوا بگذر هوایش شور و شر دارد - آمد شه معراجی شب رست ز محتاجی
گردون به نثار او با دامن زر آمد - یك غمزه دیدار به از دامن دینار
دیدار چو باشد غم دینار كی دارد - یك حمله دیگر همه دامن بگشاییم
كز بهر نثار آن شه دربار درآمد - هین دامن عشق برگشایید
كز چرخ نهم نثار آمد - چون دامن در پیش دوانید
گر همچو سجاف بر كنارید - همه دامن تو گیرد دل و این قدر نداند
كه به گرد شیر آهو به صد احتراز گردد - ساقیا دست من و دامن تو مخمورم
تو بده داد دل من دگران بیدادند - گر پراكنده دلی دامن دل گیر كه دل
خیمه امن و امان بر سر غوغا بزند - خاك بر سر همه را دامن این دولت گیر
چو بر این خاك نشستی همه آن تو بود - دست در دامن همچون گل و ریحانش زنید
نه كه پرورده و بسرشته آن گلزارید - گلشن هر ضمیری از رخش پرگل آید
دامن هر فقیری از كفش پرزر آید - رخت برد و بخت داد آنگه چه بخت
سیم برد و دامن پرزر شمرد - جمله دامنهای پرزر همچو كان
از برای تنگدستان میرسند - ناكشیده دامن معشوق غیب
دل هزاران محنت و ضربت كشید - بگیر دامن لطفش كه ناگهان بگریزد
ولی مكش تو چو تیرش كه از كمان بگریزد - نشین به كشتی روح و بگیر دامن نوح
به بحر عشق كه هر لحظه جزر و مد باشد - چه صبر كردن و دامن ز فتنه بربودن
نشسته تا كه چه آید ز چرخ روزی چند - دامن جهد و جد را بگشا
كز فلك زر نثار خواهد بود - گرفتم دامنت از من كشیدی
چنین كردی و رفتی یاد میدار - بس كن و طبل مزن گفت برای غیرست
من خود اغیار خودم دامن اغیار مگیر - جانها گرفته دامنش از عشق و او چو قطب
بگرفته دامن ازل محض مردوار - اشكهای بهار مشفق كو
تا ز گل پر كنند دامن خار - بگیر دامن اقبال شمس تبریزی
كه تا كمال تو یابد ز آستینش طراز - چون دوست و دشمن او هستند رهزن او
ماییم و دامن او بگرفته استوارش - باز سعادت رسید دامن ما را كشید
بر سر گردون زدیم خیمه و ایوان خویش - ای تن گرفته پای دل وی دل گرفته دامنت
دامن ز دل اندرمكش تا تن رسد بر بام دل - گیریم دامن گل و همراه گل شویم
رقصان همیرویم به اصل و نهال گل - چو كودكان هله تا چند ما به عالم خاك
كنیم دامن خود پر ز خاك و سنگ و سفال - رو رو كه صاحب دولتی جان حیات و عشرتی
رضوان و حور و جنتی زیرا گرفتی دامنم - یا من ولی انعامنا ثبت لنا اقدامنا
ای بیتو راحتها عنا ای بیتو صحتها سقم - اگر جز تو سری دارم سزاوار سر دارم
وگر جز دامنت گیرم بریده باد این دستم - مرا دل سوزد و سینه تو را دامن ولی فرق است
كه سوز از سوز و دود از دود و درد از درد می دانم - مستی تو و مستی من بربسته به هم دامن
چون دسته و چون هاون دو هست و یكی هستم - جولاهه تردامن ما تار بدرید
می گفت ز مستی كه تر از تار ندانم - ما صحبت همدگر گزینیم
بر دامن همدگر نشینیم - وز بهر نثار عاشقان را
دامن دامن ز گل بچینیم - سوی هر ابری كه او منكر شود خورشید را
آفتابی زیر دامن بهر برهان می برم - بكشد ز كبر دامن دل من چو دلبر آید
بدرد نظر گریبان چو ز انتظار گویم - شور و شر در دو جهان افتد از عنبر و مشك
چونك من دامن مشكین تو پنهان بكشم - دامن ما گیر اگر تردامنی
تا چو مه از نور دامانت كنم - من گریبان را دریدم از فراق
در پی او همچو دامن می روم - دامنش را بگرفتم به دو دست
تا ببینم كه چه دستان كندم - با وی چو شهد و شیرم هم دامنش بگیرم
اما چگونه گیرم چون من شكسته دستم - خود دامنش نگیرد الا شكسته دستی
اكنون بلند گردم كز جور كرد پستم - همیشه دامن شادی كشیدمی سوی خویش
كشد كنون كف شادی به خویش دامانم - چو ابن وقت بود دامن پدر گیرد
چه صوفیم كه به سودای دی و فردایم - آفتابا مكش ز ما دامن
نی كه بر دامن تو بنشستیم - خری كه او را نیست بن می گوید ای خاك كهن
دامن گشا گوهرستان كی دیدهای امساك من - من خوشم از گفت خسان وز لب و لنج ترشان
من بكشم دامن تو دامن من هم تو كشان - ز تو اجسام را چستی ز تو ارواح را مستی
ایا پر كرده گوهرها جهان خاك را دامن - گرفتم دامن جان را كه پوشیدهست تشریفی
كه آن را نی گریبان است و نی تیریز و نی دامن - از شوق تو باغ و راغ در جوش
وز عشق تو گل دریده دامن - دامن سیب كشانیم سوی شفتالو
ببریم از گل تر چند سخن سوی سمن - دامن سیب كشانیم سوی شفتالو
ببریم از گل تر چند سخن سوی سمن - شاه ما از خواب و بیداری برون
در میان جان ما دامن كشان - دامنت بر چنگل خاری زند
چنگلش چنگی شود با تن تنن - چون صد هزار در در سمع و بصر تو داری
یك دامنی از آن در در كار كور و كر كن - نقش فناست هیزم عشق خداست آتش
درسوز نقشها را ای جان پاكدامن - دامن دل را كشید یار به یك گوشهای
گوشه بس بوالعجب زان سوی هفت آسمان - گرفت خواب گریبان تو بپر سوی غیب
بگه ز غیب بیایی كشان كشان دامن - مرا ز دست منه تا سماع گرم بود
بكش تو دامن خود از جهان تردامن - به سوی خرمن او رو كه سرسبزت كند ای جان
به زیر دامن او رو كه دفع تیغ و تیر است او - گریبانم دریدستم ز خود دامن كشیدستم
كه تا گیری گریبانم كشی از مهر دامن تو - در میان هفت دریا دامن تو خشك كو
در میان هفت دوزخ عنصر تو سرد كو - دامن گردون پر از در است و مروارید و لعل
جانهای عاشقان چون سیلها غلطان شده - دامن ما گیر اگر تردامنی تردامنی
تا چو مه از نور دامانت كنم نیكو شنو - تردامنم مبین كه از آن بحر تر شدم
گر گوهری ببین كه چه دریاست آرزو - دامن تو دل گرفت دامن دل تن گرفت
های از این كش مكشهای از این كار تو - پیش خودم همینشان بر سر من همیفشان
تا ز تو لاف میزنم كم بگرفت دامن او - اما در این راه از خوشی باید كه دامن بركشی
زیرا ز خون عاشقان آغشتهست این مرحله - هر ذرهای را محرم او هر خوش دمی را همدم او
نادیده زو زاهد شده زو دیده تردامن شده - در پنجه ماست دامن تو
ای دست در آستین كشیده - عشق چون خورشید دامن گستریده بر زمین
عاشقان چون اخترانش راه بالا كوفته - من دامنش كشیده كای نوح روح دیده
از گریه عالمی بین طوفان من گرفته - مه را نگر برآمده مهمان شب شده
دامن كشان ز عالم انوار آمده - گهی به بحر تحیر گهی به دامن كوه
كمر ببسته و در كوه كهربا دیده - آمد بهار مهربان سرسبز و خوش دامن كشان
تا باغ یابد زینتی تا مرغ یابد شهپری - دامن ندارد غیر او جمله گدااند ای عمو
درزن دو دست خویش را در دامن شاهنشهی - دامن كشانم میكشد در بتكده عیارهای
من همچو دامن میدوم اندر پی خون خوارهای - هین بكشان هین بكشان دامن ما را به خوشان
ز آنك دلی كه تو بری راه پریشان نبری - چه باشد جرم و سهو ما به پیش یرلغ لطفت
كجا تردامنی ماند چو تو خورشید ما رایی - اگر نه غیرت حضرت گرفتی دامن جاهش
سزای جمله كردستی و داد حسن دادستی - خفیر ارجعی با او بشیر ابشروا بر ره
سلام شاه میآرند و جان دامن كشانستی - اگر دیدی تو ظلمتها ز قوتهای این لقمه
ز جور نفس تردامن گریبانهات پاره ستی - گر آن سلطان خوبی از گریبان سر برآوردی
همه دراعههای حسن تا دامن بخندیدی - فلك هم خرقه ازرق بدرد زود تا دامن
اگر تو آستین زان سان برافشانی كه هر باری - در این دل موجها دارم سر غواص میخارم
ولی كو دامن فهمی سزاوار گهرباری - فضیحت شد كژی لیكن به زودی دامن لطفش
بر او هم رحمتی كرد و بپوشیدش به ستاری - بیا بخرام و دامن كش در آن دود و در آن آتش
كه میسوزد در آن جا خوش به هر اطراف ذاالنونی - بدم دامن كشان تا تو ز من دامن كشیدستی
ز اشك خون همیریزم در این دامن نمیآیی - ور ز آنك خبر ندهی دانم كه كجاهایی
در دامن دریایی چون در و گهر رفتی - از باغ تو جان و تن پر كرده ز گل دامن
آموخت خرامیدن با تو به سمن زاری - گر صبح سعادت به تو اقبال نمودی
كی دامن و ریش تو به دست عسسستی - مده دامن به دستان حسودان
كه ایشان میكشندت سوی پستی - مرا چون ناف بر مستی بریدی
ز من چه ساقیا دامن كشیدی - خوری سوگند كه فردا بیایم
چه دامن گیردت سوگند خواری - در جمله عالم الهی
وز دامن ماه تا به ماهی - در فنای محض افشانند مردان آستی
دامن خود برفشاند از دروغ و راستی - دامن دانش گرفته زیر دندانها ولیك
كلبتین عشق نامانده در او دندانهای - سوی جانان برشدی دامن كشان دامن كشان
جانها را یك به یك بشناختی بشناختی - خنك آن دم كه درآویزد در دامن لطفت
تو بگویی كه چه خواهی ز من ای مست نزاری - چشم عشاق ز چشم خوش تو تردامن
فتنه و رهزن هر زاهد و هر زاهدهای - ننگری هیچ غنی را و یكی عوری را
خوش گریبان كشی و گوشه دامن گیری - وز ورای عقل عشق خوبرو
میبه كف دامن كشان آید همی - الله الله كز نثار آستین
نفس بد را پاكدامن كردهای - دامن پرخاك و خاشاك زمین
پر شود از مشك و از عنبر بلی - آفتابی كفتاب از عكس او است
زیر دامن طرفه پنهان كردهای - خورشید رو نماید وز ذره رقص خواهد
آن به كه رقص آری دامن همیكشانی - دی دامنش گرفتم كای گوهر عطایی
شب خوش مگو مرنجان كامشب از آن مایی - ای دل طپان چرایی چون برگ هر دمی
چون دامن بهار معنبر گرفتهای - از زیر دامنت تو برون آر شمع را
تا نقش حق بخندد بر نقش آزری - امروز دامن تو گرفتیم و میكشیم
تا كی بهانه گیری و تا كی دغا كنی - دی بامداد دامن جانم گرفت دل
كان جان و دل رسید تو آوه چه شستهای - باد صبا سوی عشق این دو رسالت ببر
تا شوم از سعی تو پاك ز تردامنی - چو مهر عشق سلیمان به هر دو كون تو داری
مكش تو دامن خود را كه شرط نیست بیاری - غم تو دامن جانی كشید جانب كانی
به سوی گنج نهانی چه آفتی چه بلایی - چو دامن او گیرم عظیم باتوفیرم
چو انگبین و شیرم به پیش لطفش میرم - بگیر دامن عشقی كه دامنش گرمست
كه غیر او نرهاند تو را ز اغیاری - نمایمت كه چگونهست جان رسته ز تن
فشانده دامن خود از غبار جانوری - خدای داد دو دستت كه دامن من گیر
بداد عقل كه تا راه آسمان گیری - سبك به دامن پیراهنش زدم من دست
ز بوی پیرهنش دیده گشت بینایی - كه دامنم بگرفتهست و میكشد عشقی
چنانك گرسنه گیرد كنار كندوری - مرا یكدم چو ساقی كم دهد می
بگیرم دامن او را به زاری - «دامن» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- زان روی که دل بستهی آنزنجیر است
در دامن تو دست زدن تقدیر است - چون دست به دامنش زدم گفت بهل
گفتم که خموش روز گیراگیر است - گر دامن وصل تو کشم جنگی نیست
ور طعنهی عشقت شنوم ننگی نیست - او دامن خود کشان و دل میگفتش
دامن برکش که خانهی پرخونست - آبی که از آن دامن خود میچیدم
اکنون جوشیده است و تا حلق رسید - این طرفه که یار در دامن گنجد
جان دو هزار تن در این تن گنجد - ای چشم بیا دامن خود در خون کش
وی روح برو قماش بر گردون کش - حاشا که شود سینهی عاشق غمناک
یا از جز عشق دامنش گردد چاک - برزن به سبوی صحبت نادان سنگ
بر دامن زیرکان عالم زن چنگ - گر جمله جهان قصد به جان تو کنند
تو دامن دوست را نه بگذار ای دل - دوش ارچه هزار نام بر ننگ زدم
بر دامن آن عهد شکن چنگ زدم - با قاصد دشمنان خود یاریم
ما دامن خود همیشه در خون داریم - ای شاد تنی که دامن دل گیرد
عبرت گیرد ز حالت معزولان - من در غم تو دامن دل چاک زدم
وانگاه مرا بستین میپرسی - من دست ز دامن تو کوته نکنم
گر همچو دفم هزار بر روی زنی - من با تو چنین سوخته خرمن تا کی
وز ما تو چنین کشیده دامن تا کی - از دست مده دامن دردی که تراست
کان درد به درمانت رساند روزی - فردوسی
- «دامن» در شاهنامه فردوسی
- ز پوشیدهرویان یکی شهرناز
دگر پاکدامن به نام ارنواز - بزرگان کدامند و دستور کیست
چه مایستشان گنج و گنجور کیست - اگر نیم ازین پیکر آید تنش
سرش ابر ساید زمین دامنش - سخن راند از تور و از سلم گفت
که کین زیر دامن نشاید نهفت - چو از دامن ابر چین کم شود
بیابان ز باران پر از نم شود - یکی نیزه زد بر کمربند اوی
ز دامن نشد دور پیوند اوی - که گردان کدامند و جنگآوران
دلیران و کارآزموده سران - ببینم که این نو جهاندار کیست
بزرگان کدامند و سالار کیست - گر ایدونک زین روی جیحون کشد
همی دامن خویش در خون کشد - ز پیوستهی خون به نزدیک اوی
ببین تا کدامند صد نامجوی - ولیکن ترا آن سزاوارتر
که از دامن شاه جویی گهر - خود و سرکشان سوی جیحون کشید
همی دامن از چشم در خون کشید - چو آید به پیکار کنداوران
بخوابمش بر دامن خواهران - بیامد چو پیش کنابد رسید
بران دامن کوه لشکر کشید - جهان سربسر گفتی آهرمنست
بدامن بر از آستین دشمنست - بسی آفرین کرد فرزند را
مران پاک دامن خردمند را - چنین داد پاسخ که پرسیدمش
نه بر دامن راستی دیدمش - میان صف دشمن اندر فتاد
پس از دامن کوه برخاست باد - ببندیم دامن یک اندر دگر
اگر خاک یابیم اگر بوم و بر - دگر داد دادن تن خویش را
نگه داشتن دامن خویش را - ز گرد سپه کوه شد ناپدید
ستاره همی دامن اندرکشید - چو شب دامن روز اندر کشید
درفش خور آمد ز بالا پدید - ز سوراخ چون مار بیرون کشید
همی دامن خویش در خون کشید - ستاره همی دامن ماه جست
پدر بر پسر بر همی راه جست - که با خاک چون جفت گردد تنم
نگیرد ستمدیدهای دامنم - پر از مرد دانا بود دامنش
پر از خوب رخ جیب پیراهنش - شدست از نوازش چنان پرمنش
که هزمان ببوسد فلک دامنش - زن پاکدامن بپرسنده گفت
که شویست و هم کودک اندر نهفت - بزرگ آنک او را بسی دشمنست
مرا دشمن و دوست بردامنست - چوشد دامن تیره شب تا پدید
همه رزمگه کشته و خسته دید - زمیدان چو بهرام بیرون کشید
همی دامن ازخشم در خون کشید - ازین پس نه آرام جویم نه خواب
مگر برکشم دامن از تیره آب - بدو گفت دامن ز ایرانیان
نگه دار و مگشای بند ازمیان - بدیشان چنین گفت کاکنون سران
کدامند و مردان جنگاوران - ببینم که رومی سواران کیند
سپاهی کدامند و گردان کیند - پیاده شد آن مرد پرخاشخر
زره دامنش رابزد برکمر - چوشب دامن تیره اندر کشید
سپیده ز کوه سیه بر دمید - سوی گردیه نامهیی بد جدا
که ای پاکدامن زن پارسا - جوان گفت و آن پاکدامن شنید
ز گفتار او خامشی برگزید - سبک دامن داد بر تافتی
گذشته بجستی و دریافتی - هر آنکس که او دفتر شاه خواند
ز گیتیش دامن بباید فشاند - همه گنجها زیر دامن نهند
بمیرند و کوشش به دشمن دهند - گر از دامن او درفشی کنند
تو را با سپاه از بنه برکنند