«پرواز» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «پرواز» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «پرواز» در غزلیات سعدی شیرازی
- من مرغکی پربسته ام زان در قفس بنشسته ام
گر زان که بشکستی قفس بنمودمی پرواز را - بنده خویشتنم خوان که به شاهی برسم
مگسی را که تو پرواز دهی شاهینیست - من خود این سنگ به جان می طلبیدم همه عمر
کاین قفس بشکند و مرغ به پرواز آید - گو تو بازآی که گر خون منت درخوردست
پیشت آیم چو کبوتر که به پرواز آید - ای به عشق درخت بالایت
مرغ جان رمیده در پرواز - مرغ پرنده اگر در قفسی پیر شود
همچنان طبع فرامش نکند پروازش - از تو با مصلحت خویش نمی پردازم
همچو پروانه که می سوزم و در پروازم - کجا به صید ملخ همتت فروآید
بدین صفت که تو باز بلندپروازی - مولوی
- «پرواز» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ویرانه آب و گل چون مسكن بوم آمد
این عرصه كجا شاید پرواز همایی را - جهان از ترس میدرد و جان از عشق میپرد
كه مرغان را به رشك آرم ز پروازم همین ساعت - سیمرغ دل عاشق در دام كجا گنجد
پرواز چنین مرغی از كون برون باشد - همچو پرواز شمس تبریزی
جمله پران كه هر چه بادا باد - از آن پری كه از او یافتی بكن پرواز
هزارساله ره اندر پرت نباشد دور - مگشای پر سخن كز آن سو
بیپر باشد همیشه پرواز - در آن هوا كه هوا و هوس از او خیزد
چه دید مرغ دل از ما ز چیست پروازش - گهی كه مرغ دل ما بماند از پرواز
كه بست شهپر او را كی برد انگازش - شبی به طنز بگفتم دلا به مه بنگر
كه هست مه را چیزی ز لطف پروازش - همه بازان عجب ماندند در آهنگ پروازم
كبوتر همچو من دیدی كه من در جستن بازم - به هر هنگام هر مرغی به هر پری همیپرد
مگر من سنگ پولادم كه در پرواز آغازم - بی سایه نباشد تن سایه نبود روشن
برپر تو سوی روزن پرواز تو تنها كن - گفتمش چون زنده كردی مرغ ابراهیم را
گفت پر و بال بركن هم كنون پرواز بین - پر همایی بگشا در وفا
بر سر عشاق به پرواز نو - وگر پرواز عشق تو در این عالم نمیگنجد
به سوی قاف قربت پر كه سیمرغی و عنقایی - به كوری دی و بهمن بهاری كن بر این گلشن
درآور باغ مزمن را به پرواز و به طیاری - یكی طوطی مژده آور یكی مرغی خوش آوازی
چه باشد گر به سوی ما كند هر روز پروازی - پرواز همای كبریایی را
از كیف و چگونگی جدا دیدی - «پرواز» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «پرواز» در شاهنامه فردوسی