«مژده» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «مژده» در غزلیات حافظ شیرازی
- رونق عهد شباب است دگر بستان را
می رسد مژده گل بلبل خوش الحان را - چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده ها دادست - دل دادمش به مژده و خجلت همی برم
زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست - مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد
نیت خیر مگردان که مبارک فالیست - ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت
با درد صبر کن که دوا می فرستمت - بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی
خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد - صبا به خوش خبری هدهد سلیمان است
که مژده طرب از گلشن سبا آورد - مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
هدهد خوش خبر از طرف سبا بازآمد - رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند - هاتف آن روز به من مژده این دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند - حقا کز این غمان برسد مژده امان
گر سالکی به عهد امانت وفا کند - ای معبر مژده ای فرما که دوشم آفتاب
در شکرخواب صبوحی هم وثاق افتاده بود - رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید - ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار - شکر آن را که تو در عشرتی ای مرغ چمن
به اسیران قفس مژده گلزار بیار - سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش - لطف الهی بکند کار خویش
مژده رحمت برساند سروش - آن خوش خبر کجاست که این فتح مژده داد
تا جان فشانمش چو زر و سیم در قدم - مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم - به بوی مژده وصل تو تا سحر شب دوش
به راه باد نهادم چراغ روشن چشم - تا پیش بخت بازروم تهنیت کنان
کو مژده ای ز مقدم عید وصال تو - به مژده جان به صبا داد شمع در نفسی
ز شمع روی تواش چون رسید پروانه - سعدی شیرازی
- «مژده» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «مژده» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- از شه چو دید او مژدهای آورد در حین سجدهای
تبریز را از وعدهای كارزد به این هر دو سرا - نغمت آن كس كه او مژده تو آورد
گر چه به خوابی بود به ز اغانی مرا - خیال دوست تو را مژده وصال دهد
كه آن خیال و گمان جانب یقین كشدا - گر نخریدست جهان را ز غم
مژده چرا داد خدا كاشتری - در گوش من باد خوش مژدهای داد
زان سرو آزاد قم فاسقنیها - ای مژده كه آن غمزه غماز مرا جست
وی بخت كه آن طره طرار مرا یافت - مژده از بخششی كه نتوان یافت
به دو صد سال خون چشم و عنات - بانگ آمد ز عرش مژده تو را
كه ز من درگذشت نور عطات - ناقه صالح چو ز كه زاد یقین گشت مرا
كوه پی مژده تو اشتر جمازه شود - آب زنید راه را هین كه نگار میرسد
مژده دهید باغ را بوی بهار میرسد - هر نور كه آید او از نور تو زاید او
می مژده دهد یعنی فردای تو میآید - خبرت هست كه در باغ كنون شاخ درخت
مژده نو بشنید از گل و دست افشان شد - وای آن دل كه بدو از تو نشانی نرسد
مرده آن تن كه بدو مژده جانی نرسد - مژده مژده همه عشاق بكوبید دو دست
كانك از دست بشد دست زنان میآید - آمد ز گرد راه تو این عید و مژده داد
جانم دوید پیش و گرفته لگام عید - پیك دل عاشقان رفت به سر چون قلم
مژده همچون شكر در دل كاغد رسید - پرده دل میزند زهره هم از بامداد
مژده كه آن بوطرب داد طربها بداد - مژده دولت رسید در حق هر عاشقی
آتش دل میفروخت دیگ هوس میپزید - از این شكار سوی شاه بازپر چون باز
كه درپرید به مژده ز شه كبوتر عید - رسید مژده به شامست شمس تبریزی
چه صبحها كه نماید اگر به شام بود - مژده ده ای عشق كه از شمس دین
از تبریز آیت نو میرسد - باد صبا ای خوش خبر مژده بیاور دل ببر
جانم فدات ای مژده ور بستان تو جانم ماحضر - مشتری اسب دوانید سوی پیر زحل
كه جوانی تو ز سر گیر و بر او مژده بیار - در مژه او گر چه دل را مژدههاست
الحذر ای عاشقان از وی حذر - مژده بیداران راه عشق را
آنك دیدم دوش من خوابی دگر - بشنو از چپ و راست مژده سعادت تو راست
بخت صفا در صفاست تا تو توی اختیار - ابر ترش رو كه غم انگیز شد
مژده تو دادیش ز رزق و مطر - مژده تو چو درفكند بهار
باغ برداشت بزم و مجلس و لاغ - ور بدرد طبل شادی لشكر عشاق را
مژده انافتحنا دردمد سرنای عشق - مژده كسی را كه زرش دزد برد
مژده كسی را كه دهد زن طلاق - از این غم ار چه ترش روست مژدهها بشنو
كه گر شبی سحر آمد وگر خماری مل - دولتش همسایه شد همسایگان را مژده شو
مرغ جانها را ببخشد كر و فرش پر و بال - تریاق جهان دید و گمان برد كه زهر است
ای مژده دلی را كه ز پندار خریدیم - پروانه را ز شمع تو هر روز مژدهای است
یعنی كه مات شو كه همیمات ضامنیم - ای هوش ما از خود برو وی گوش ما مژده شنو
وی عقل ما سرمست شو وی چشم ما دولت ببین - صبر كن تا دررسد یك مژدهای زان مه لقا
صبر كن تا رو نماید ابر گوهردار من - عاشقان را مژدهای از سرفراز راستین
مژده مر دل را هزار از دلنواز راستین - مژده مر كانهای زر را از برای خالصیش
هست نقاد بصیر و هست گاز راستین - مژده مر كسوه بقا را كز پی عمر ابد
هستش از اقبال و دولتها طراز راستین - صبر همیگفت كه من مژده ده وصلم از او
شكر همیگفت كه من صاحب انبارم از او - آمدت مژده ز عمر سرمدی پس حمد كو
كاندر آن عمرت غم امسال و یاد پار كو - مژده دهید عاشقان عید وصال می رسد
ز آنك ندید هیچ كس خود رمضان و عید نی - یكی طوطی مژده آور یكی مرغی خوش آوازی
چه باشد گر به سوی ما كند هر روز پروازی - دلا گر چه نزاری تو مقیم كوی یاری تو
مرا بس شد ز جان و تن تو را مژده كز آن كویی - چو ارزن خرد گشتستم ز بهر مرغ مژده آور
الا ای مرغ مژده آور بدین ارزن نمیآیی - ولیكن مرغ دولت مژده آورد
كز آن اقبال میآید بهاری - رو به دل كردم و گفتم كه زهی مژده خوش
كه دهد خاك دژم را صفت جانوری - میخندد آن لبت صنما مژده میدهد
كاندیشه كردهای كه از این پس وفا كنی - طبیب فقر بجست و گرفت گوش دلم
كه مژده ده كه ز رنج وجود وارستی - طبیب فقر بخست و گرفت گوش مرا
كه مژده ده كه ز رنج وجود وارستی - اذنالعشق تعالوا، لتذوقوا و تنالوا
هله ای مژده شیرین، چه نسیمی و چه بادی! - «مژده» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «مژده» در شاهنامه فردوسی
- چو دیهیم شاهی بسر بر نهاد
جهان را سراسر همه مژده داد - ورا مژده دادی به فرزند او
بران برز شاخ برومند او - ترا مژده از دخت مهراب و زال
که باشند هر دو به شادی همال - به نزدیک رودابه آمد چو باد
بدین شادمانی ورا مژده داد - همی مژده دادش که جنگی پلنگ
ز گور ژیان کرد کوتاه چنگ - نوندی دلاور به کردار باد
برافگند و مهراب را مژده داد - همی مژده دادش به دیدار زال
که دیدی چنان چون بباید همال - همان پر سیمرغش آمد به یاد
بخندید و سیندخت را مژده داد - یکی مژده بردند نزدیک زو
که تاج فریدون به تو گشت نو - یکی مژده بردند نزدیک شاه
که رستم بدرید قلب سپاه - سزا دید رفتن سوی خان او
شد از مژده دلشاد مهمان او - چو این گفته شد مژده دادش به رخش
برو شادمان شد دل تاجبخش - بر شاه شد زان سخن مژده داد
ز کار سیاوش بسی کرد یاد - همی داد مژده یکی را دگر
که بخشود بر بیگنه دادگر - هم آنگه به نزد سیاوش چو باد
سواری بیامد ورا مژده داد - به زودی مرا با سواری دگر
بگفت اینک شو شاه را مژده بر - بمژده من آیم چنو گشت رام
ترا پیش لشکر برم شادکام - نخستین که دیهیم بر سر نهاد
جهان را به داد و دهش مژده داد - بیاورد و بر تارک او نهاد
جهان را به دیهیم او مژده داد - کزین مژده دادیم رسم خراج
که فرمان بد از شاه با فر و تاج - یکی مژده بردند نزد قباد
که این پور بر شاه فرخنده باد - مرین خوب رخ را به خسرو دهید
جهان را بدین مژدهی نو دهید