در حماسه
چون زمان، عهد سنائى درنوشت
آسمان چون من سخن گستر بزاد
چون به غزنين ساحرى شد زير خاک
خاک شروان ساحرى ديگر بزاد
بلبلى زين بيضه خاکى گذشت
طوطى نو زين کهن منظر بزاد
مفلقى فرد از گذشت از کشورى
مبدع فحل از دگر کشور بزاد
از سيوم اقليم چون رفت آيتى
پنجم اقليم آيتى ديگر بزاد
چون به پايان شد رياحين، گل رسيد
چون سرآمد صبح صادق خور بزاد
ماه چون در حيب مغرب برد سر
افتاب از دامن خاور بزاد
جان محمود ار به گوهر باز شد
سلجق عهد از بهين گوهر بزاد
در فلان تاريخ ديدم کز جهان
چون فرو شد بهمن، اسکندر بزاد
يوسف صديق چون بربست نطق
از قضا موسى پيغمبر بزاد
اول شب بوحنيفه درگذشت
شافعى آخر شب از مادر بزاد
گر زمانه آيت شب محو کرد
ايت روز از مهين اختر بزاد
تهنيت بادا که در باغ سخن
گر شکوفه فوت شد، نوبر بزاد
گر شهابى برد چرخ، اختر گذاشت
ور زهابى خورد خاک، اخضر بزاد
آن مثل خواندى که مرغ خانگى
دانه اى در خورد و پس گوهر بزاد
دولت نو است و کار نو و کارکن نو است
مرد قياس شاه نو از کارکن کنند
از من رسان به کارکن شاه يک سخن
کآزادگان ذخيره ازين يک سخن کنند
گو عدل کن چنان که همه ياد تو کنند
چونان مکن که ياد وزير کهن کنند
خداى داند معنى ميان نطفه نهادن
به دست مرد جز اين نيست کآب نطفه براند
از آفتاب وهوا دان که تخم يابد بالش
ز برزگر چه برآيد جز آنکه تخم فشاند
حلال زاده صورت چه سودمند که فعلش
در آزمايش معنى به اصل باز بخواند
حرام زاده صورت که دارد آيت معنى
سزد که داورش الا حلال زاده نداند
به آب تيره توان کرد نسبت همه لؤلؤ
ببين که لؤلؤ رشن به آب تيره چه ماند
درافرينش نفسى که بد ز مايه ناقص
رياضتش به کمالى که واجب است رساند
نه گل به نسبت خاکى نخست درد سر آرد
چو يافت صحبت آتش نه درد سر بنشاند
که گفت آنکه خاقانى سحرپيشه
دگر خاص درگاه سلطان نشايد
بلى راست گفت او و پى بردم آن را
که ديو آبدار سليمان نشايد
گرانى ببردم ز درگاهش ايرا
مريد سبک دل گران جان نشايد
خاقانيا ز نان طلبى آب رخ مريز
کان حرص کآب رخ برد آهنگ جان کند
آدم ز حرص گندم نان ناشده چه ديد
با آدمى مطالبه نان همان کند
بس مور کو به بردن نان ريزه اى ز راه
پى سوده سان شود و جان زيان کند
آن طفل بين که ماهيکان چون کند شکار
بر سوزن خميده چو يک پاره نان کند
از آدمى چه طرفه که ماهى در آب نيز
جان را ز حرص در سر کار دهان کند
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده